Η Πυλαία, ιστορικός οικισμός στην ανατολική πλευρά της Θεσσαλονίκης, έλκει το όνομά της από τη φύλαξη των ορίων της πόλης, όταν πύλες και κάστρα προστάτευαν ακόμη τα ενδότερά της. Γύρω από τα ταπεινά, χαμηλά σπίτια του παλιού οικισμού αναπτύχθηκαν τις πρόσφατες δεκαετίες συστοιχίες σύγχρονων κατοικιών, συστήνοντας ένα νέο προάστιο. Το μεγαλύτερο δημοτικό διαμέρισμα της πόλης περιλαμβάνει ακόμη εκτάσεις γης που φιλοξενούν εμπορικά κέντρα, εργοστάσια και πλήθος άλλων χρήσεων.

Οι φωτογράφοι του φετινού περίπατου επιχείρησαν να ανακαλύψουν τα πολλά πρόσωπα της Πυλαίας, από το πυκνοκατοικημένο κέντρο μέχρι τα εκτεταμένα τοπία της που αγκαλιάζουν τον ορίζοντα του Θερμαϊκού. Η περιήγηση του Νάσου Αβδαρμάνη ξεκινά από τον ιστορικό πυρήνα της κοινότητας, ανιχνεύοντας λαϊκά σπίτια με μικρές αυλές και την χωρική συνύπαρξή τους με την κομψή, αγέρωχη μεζονέτα, δυο εποχές ζυμώνονται σε μια ιδιόρρυθμη συγκατοίκηση. Στα όρια αυτά κινείται σε αρκετές περιπτώσεις και ο Αντρέας Τσονίδης, άλλοτε αναζητώντας τις χαμηλόφωνες διαβαθμίσεις του αστικού περιβάλλοντος, άλλοτε πάλι απεικονίζοντας τους ανθρώπους που εμψυχώνουν αυτό το περιβάλλον.

Η Ελένη Παπαϊωάννου περιδιαβαίνει κυρίως ανοιχτούς χώρους, όπου βιομηχανικά κτήρια γειτνιάζουν δυνητικά με αγροτικές καλλιέργειες, μεταβατικά τοπία μεταμορφώνονται σε αχανή πολυκαταστήματα με προδιαγεγραμμένο τρόπο πρόσβασης και σήμανσης. Ο Διονύσης Μεταξάς κατηφορίζει την κοίτη του ρέματος προς τη θάλασσα, μελετώντας τις συνεχείς μεταπτώσεις του τοπίου.

Ο φετινός περίπατος μας ξεναγεί, περισσότερο ίσως από άλλες φορές, στο μεταίχμιο ανάμεσα στο οικείο και το ανοίκειο της πόλης, στη διαρκή εξέλιξή της σαν ένας ζωντανός οργανισμός που μας αφορά όσο και μας αποξενώνει.