Η Σταυρούπολη μέσα από τις φωτογραφίες του φετινού περίπατου αναδύεται ως τόπος με ποικίλα πρόσωπα, ο αστικός ιστός του οποίου πύκνωσε σε λίγες μόλις δεκαετίες, διεκδικώντας μερίδιο στη σύγχρονη, ενίοτε οδυνηρή, ιστορία της πόλης, συμμετέχοντας στον πολιτισμό και τον εκσυγχρονισμό της, βιώνοντας στη δική της κλίμακα το χάσμα ανάμεσα στην πρόσοψη και το περιεχόμενο.

Οι φωτογράφοι του φετινού περίπατου διέσχισαν τους μεγάλους δρόμους και τα στενά δρομάκια της Σταυρούπολης, αναζητώντας τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της μέσα από επίσημες και ανεπίσημες όψεις. Ο Νίκος Κουκής ξεκινά την περιπλάνησή του από τους ανισόπεδους κόμβους που συνιστούν την κεντρική είσοδο και έξοδο της πόλης προς τα ανατολικά. Στην ασπρόμαυρη περιήγησή της η Κατερίνα Μιλόσεβιτς μας προσκαλεί σε μια πιο αποσπασματική θεώρηση: η γαλήνη του Βοτανικού Κήπου εναλλάσσεται με την ερημωμένη εικόνα των ιστορικών, επίσης, στρατώνων Παύλου Μελά.

Διαφορετική η προσέγγιση της Χλόης Πίσσα επιχειρεί να καταγράψει τα ανακαινισμένα ή παρατημένα καπνομάγαζα, που με τους μεγάλους όγκους τους δεσπόζουν στον τοπικό ορίζοντα.

Η Αλεξία Πρασσά παίρνει απόσταση από τους κεντρικούς δρόμους της Σταυρούπολης, για να περιδιαβεί τα σωθικά της, εκεί όπου οι φτωχικές κατοικίες εναλλάσσονται με συστάδες πολυώροφων σύγχρονων πολυκατοικιών, δίνοντας ανάγλυφα τον τόνο δύο εποχών. Η απουσία ανθρώπων από τις φωτογραφίες επιτρέπει στον θεατή να εστιάσει άλλοτε στην παράθεση πληροφοριών και άλλοτε στην ατμόσφαιρα του χώρου. Ως σύνολο, η ενότητα έργων μάς ζητά να αντικρίσουμε τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα χωρίς άκαιρες εξιδανικεύσεις, αναδεικνύοντας μέσα από ιδιαίτερες πτυχές της καθημερινότητας την αλήθεια της κοινοτοπίας που επιλέγουμε βολικά να προσπερνούμε.