Από τη ζωή της Αννέζας δεν έλειψαν τα βάσανα, τα δάκρυα κι ο θάνατος. Όσοι βρέθηκαν στο δρόμο της ρούφηξαν όλη της τηνενέργεια και μάδησαν όλα τα φύλλα της ψυχής της. Υπήρξαν φορές που έχασε τον έλεγχο του τιμονιού και που το πηδάλιο της ζωής της το πήραν στα χέρια τους άλλοι. Ωστόσο καπετάνισσα ήταν πάντα η ίδια, εκείνη ήταν που θα χάραζε πάντα την πορεία που ήθελε να ακολουθήσει.

Η δική της ζωή ήταν τα ανέμελα χρόνια της νιότης της, οι πέντε μέρες του έρωτά της, η καλοσύνη και η αγάπη των δικών της ανθρώπων, το λουλούδι που άνθισε έπειτα από μισό αιώνα στο ραγισμένο γλαστράκι της, το βλέμμα που έκρυβε μια παλιά φωτογραφία. Καμιά φορά, όταν κοιτούσε τη φωτογραφία, ένιωθε πως υπήρχε μέσα της λίγη ψυχή. Καμιά φορά κοιτούσε τη φωτογραφία, τη χάιδευε και ψιθύριζε: «Ζωή μου, εσύ...»