ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΗΛΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΔΕΙΑΣ

Μικρός, μ' άρεσε το παιχνίδι «όλοι τους και μόνος μου». Και τώρα που μεγάλωσα, το ίδιο -γοητευτικά ανώφελο- παιχνίδι παίζω. Ένα παιχνίδι που μπορεί να μην κερδίζεις ποτέ, αλλά δεν έχεις τίποτε και να χάσεις. Τουλάχιστον να μην τους δώσεις την χαρά ότι σε νίκησαν. Τη μόνη χαρά που νιώθουν οι πνευματικά πληβείοι και οι συναισθηματικά στερημένοι. Όλοι εκείνοι δηλαδή που ζευγαρώνουν αλλά δεν πολλαπλασιάζονται, που γονιμοποιούνται αποκλειστικά από μίσος και ζήλια τρεφόμενοι με μέλανα ζωμό και μαύρο γάλα. Το 90% των φιλικών σχέσεων, των «συμμαχιών», των ερώτων ακόμη, στις μέρες μας εδράζεται κυριολεκτικά στο κοινό μίσος που συγκολεί τα ετερώνυμα και ονοματίζει τ' ανώνυμα. Μισώ άρα υπάρχω. Και μάλιστα υπάρχω μόνο και μόνο γιατί με συντηρεί ο φθόνος προς ό,τι δεν μπορώ να είμαι και ό,τι αδυνατώ να φτάσω.