Ο Πετράν ήθελε να τα αλλάξει όλα. Να τα δει να καταστρέφονται και να χτίζονται από την αρχή. Διαπίστωσε όμως ότι δεν μπορεί, ότι είναι αδύνατον. Παντού αδιάφορα βλέμματα, αδιέξοδα και ψηλοί, αδιαπέραστοι μαντρότοιχοι. Στα τριάντα του χρόνια έχει πλέον πειστεί ο κόσμος δεν αλλάζει, δε θέλει να αλλάξει, δεν του αξίζει κιόλας. Αποφασίζει λοιπόν ν' αλλάξει ο ίδιος. Εφαλτήριο; Η απόλυσή του, το ταμείο ανεργίας.

Ζει, παράλληλα με τους υπόλοιπους, σε μια πόλη που μέρα με τη μέρα φθίνει όλο και περισσότερο, σε μια κοινωνία που οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος. Η μαμά-μηχανή κινεί τα νήματα, τα ρομποτάκια χορεύουν στο ρυθμό της, οι ελεγκτές καταδιώκουν οτιδήποτε διαφορετικό. Ο Πετράν προσπαθεί να ξεφύγει, να περνά απαρατήρητος. Κινείται στις σκιές, στο περιθώριο. Αναμνήσεις, όνειρα, περίεργες φιγούρες τον κυκλώνουν. Σταδιακά απομονώνεται. Μετατρέπεται σ' ένα πληγωμένο θηρίο, σ' ένα αγρίμι της πόλης. Παράδοξο το μόνο που λαχταρά είναι να μάθει πώς να ζει, πώς να κάνει τέχνη τη ζωή του.