Εκτελώντας, το χρέος μου όλα ετούτα τα χρόνια στις Γυναικείες Φυλακές της Θήβας, είδα και άκουσα πολλά καθώς ήταν φυσικό. Είδα κι έσφιξα στην αγκαλιά μου χιλιάδες παιδιά. Έπαιξα μαζύ τους. Διδάχτηκα πολλά μεσ από το κλάμα και το χαμόγελό τους. Κυρίως, όμως, μέσ από την εμπιστοσύνη που μου έδειχναν με κάθε τρόπο, μου μίλησαν όλα με την ίδια γλώσσα. Την γλώσσα της άδολης, της ανυπόκριτης αγάπης τους, προσφέροντάς μου το άναρχο μήνυμα του Αγαθού, το άγγελμα της παγκόσμιας αδελφότητας. Κι αυτό, θαρρώ, υπήρξε για μένα το πολυτιμότερο δώρο που αξιώθηκα σε όλον μου τον βίο. Ταυτόχρονα, όμως, τα ίδια παιδιά μου έδωσαν και κάποιο άλλο μήνυμα: το πρόσωπο του μη-Αγαθού. Μέσα από την ένδεια, την έλλειψη, τον εγκλεισμό, την περιφρόνηση. Όλα, όσα, δηλαδή τους επιφύλαξαν η έπαρση, ο κομπασμός, η τιμωρία και, τέλος, η εκδίκηση της κοινωνίας των «έντιμων» που, πολύ κομψά, την είπανε δικαιοσύνη. Η κοινωνία! Όλοι εμείς, δηλαδή, οι «αναμάρτητοι», σε όλες αυτές τις αμαρτωλές. Εμείς οι «ελεύθεροι» σε όλες εκείνες τις φυλακισμένες.

«Κλάματα, ικεσίες, επαιτείες, βρισιές, ευχαριστίες, παράπονα, κατάρες και θρήνοι έσμιγαν όλα σ έναν κόσμο καθημερινό, πανανθρώπινο. Πελώριο στη σημασία του, ασήκωτο στο βάρος του, το κοινωνικό. Πάντα, όμως, οδυνηρό στον έλεγχο της δικής μας συνείδησης. Ήτανε κάτι σαν ξύπνημα που ερχόταν απ αλλού, από πολύ μακρυά. Που θύμιζε αδιάκοπα το μέγεθος της δικής μας ευθύνης, την κρυφή ενοχή του δικού μας εφησυχασμού. Μια σκοπιά καινούργια, διαφορετική στο νόημα, την προέλευση και την απόδοση μιας άλλης, άγνωστης Δικαιοσύνης».