«Το φως μού έκαψε τα μάτια και αντίκρισα για πρώτη φορά το δωμάτιο από μια άλλη οπτική γωνία. Τα άκρα μου παρέλυσαν από ορμητικά κύματα φρίκης και η ανάσα μου πάγωσε στην εισπνοή μιας άναρθρης κραυγής όταν διαπίστωσα ότι στον απέναντι τοίχο στεκόταν μια τεράστια σκιά. Η σκιά με κοιτούσε περιπαικτικά, δίχως να σαλεύει, επιδεικνύοντας χαιρέκακα την άηχη και άσαρκη υπόστασή της.»

«Λίγο πριν εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο γύρισα και τον κοίταξα μια τελευταία φορά. Στεκόταν στην ίδια θέση με πριν και στηρίζοντας το σώμα του στη δεξιά πλευρά της σκάλας χάζευε αφηρημένα τον κόσμο που περνούσε από κάτω. Οι άνθρωποι τον προσπερνούσαν στα αριστερά του, κάποιοι βιαστικοί έτρεχαν μάλιστα πάνω στη σκάλα και τον σκουντούσαν ελαφρώς στο διάβα τους, αλλά εκείνος δεν πτοούνταν και παρέμενε ακίνητος στη θέση του, σαν να μην τους αντιλαμβανόταν καθόλου.»

«Ο σφυγμός μου επιταχύνθηκε αισθητά καθώς διάβαζα το μήνυμά της, ξανά και ξανά, μέχρι να το εμπεδώσω, και δεν μπόρεσα να καταπνίξω την έντονη, εσωτερική μου αναστάτωση. Παρόλ αυτά ετοιμάστηκα χωρίς κανέναν εξωτερικό πανικό και έπεισα τον εαυτό μου ότι το να πάω για μπάνιο με την κοπέλα του Χρήστου που ήταν έγκυος στο παιδί του δεν ήταν τόσο αρρωστημένο όσο ακουγόταν κάθε φορά που έπαιζα στο κεφάλι μου αυτήν την τρομερή φράση σε επανάληψη.»