Ένα βράδυ είδα ένα όνειρο και ξύπνησα...
Είδα ότι υπήρχε κάπου μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ ορατού και αόρατου κι από κει μπορούσαν οι άνθρωποι να έχουν πρόσβαση στην αφθονία. Έτσι πολλοί άνθρωποι περπατούσαν χιλιόμετρα ένα τραχύ βουνό για να περάσουν τη νοητή γραμμή και να αποκτήσουν όραση στην άλλη διάσταση...
Όσοι πήγαιναν γυρνούσαν κι έφτιαχναν ομάδες ανθρώπων που είχαν δει την άλλη πλευρά για να ζουν αρμονικά στη Γη, γιατί όλους τους υπόλοιπους, που δεν ήταν σε θέση να ξέρουν το μυστικό για την αφθονία, τους καθιστούσε τόσο διαφορετικούς, που ήταν αδύνατο να συνυπάρχουν.
Τι είναι αυτό που δεν έχει δει ακόμα ο άνθρωπος στη Γη;
Τη θεϊκή του διάσταση.
Έως ότου αναγνωρίσουμε ότι είμαστε ψυχές, έως ότου η ψυχή είναι τόσο καθαρή, που δεν χρειάζεται τη λάσπη για να βιώσει την αλήθεια της, έως ότου γίνει φάρος βιώνοντας το φως της αλήθειας για τις ψυχές που ζούνε βυθισμένες στα σκοτάδια τους.
Ταυτισμένα, βλέπεις, με τη ζωή τα ψεύτικα τα φώτα. Η πλάνη της φασαρίας που σε κρατά ζωντανό.
Αυτή η δικαιολογημένη αιτία που σε απορρίπτει και σε ακυρώνει είναι το παραμύθι σου. Δεν θες να το αποχωριστείς, με εκείνο σε μεγάλωσαν. Και ζαλισμένος ακολουθείς τις σκέψεις σου που χορεύουν στον ρυθμό τον δικό τους, τραβώντας σε στο χάος τους. Οι κοιμισμένοι δεν ακούν, παραμιλούν μονάχα, ολόκληρη ανθρωπότητα, όλοι μόνοι, θορυβούν για να ακούγονται. Όποιος ξυπνήσει όμως εδώ το φως για να αντέξει, από τον θάνατο περνά για να μπορέσει στο εδώ να μείνει και είναι μονόδρομος ο θάνατος πριν τον θάνατο.
Και μόνο η αποταύτιση μπορεί να σε βγάλει από τον λήθαργο του ονείρου σου. Στον παράδεισο οι ψυχές δεν φωνάζουν, δεν τρομάζουν, δεν λυπούνται. Στον παράδεισο οι ψυχές είναι γαλήνιες.
Η τάξη, η αρμονία, η γνώση του εαυτού σε οδηγούν σε ισορροπία. Η αυτοπαρατήρηση σε κάνει εντέλει θεό.
Αλλά για να γίνεις θεός, πρώτα ως άνθρωπος θα χρειαστεί να ζήσεις...