Στην οικουμενική καρδιά του Ηλία Μενεξέ τα φυτά είχαν ξεχωριστή θέση. Στον μυστηριακό τους κόσμο βυθιζόταν κι έψαχνε. Διάβαζε το κάθε τι: την Ελλάδος Περιήγηση του Παυσανία, τον Χρυσό Κλώνο του Fraser, το Λεξικό των Συμβόλων, τις 369 Συνταγές του Καλογέρου Πατέρα Γυμνάσιου και τόσα άλλα. Μελετούσε βοτανική, ιατρική, ανθρωπολογία, ιστορία, μυθολογία. Έψαχνε τις ευεργετικές ιδιότητες των φυτών, μαγευόταν από τις δυνάμεις τους και τους συμβολισμούς τους. Συνομιλούσε μαζί τους σε γλώσσα που μόνο η ευαισθησία, η φαντασία και η ποίηση θα μπορούσαν να συλλάβουν. Κι ύστερα τα αναζητούσε και πειραματιζόταν μαζί τους στο εργαστήρι του, «εργαστήρι αλχημιστή» όπου έκανε δοκιμές για να ανακαλύψει ό,τι θα μπορούσε να ενισχύσει την εύθραυστη υγεία του. Κάπως έτσι φαίνεται να γεννήθηκε και το ενδιαφέρον του για τον Νεαρό Βοτανολόγο του Jean K?nzle, αυτόν τον παλιοκαιρίστικο οδηγό χρήσης φαρμακευτικών φυτών. Ποια ακριβώς στιγμή άρχισε να τον μεταφράζει κανείς δεν ξέρει. Πρέπει να ταν στο τέλος της δεκαετίας του 90. Ίσως να ξεκίνησε κρατώντας σημειώσεις με τρόπο πιο συστηματικό. Ίσως να σκέφτηκε ότι καλό θα ήταν να τον διαβάσουν κι άλλοι άνθρωποι που κι αυτοί -όπως κι εκείνος-ψάχνουν απαντήσεις στην φύση.