Κάνοντας μιας μικρή έρευνα για τις σύγχρονες σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, έθεσα το ερώτημα: «Υπάρχει συναισθηματισμός στην εποχή μας και πώς αξιολογείται;»
Ομολογώ ότι βρέθηκα προ εκπλήξεως, όταν άκουσα απαντήσεις ανθρώπων ηλικίας 25 έως 40 χρονών, να λένε: «Αποφεύγω το συναισθηματισμό γιατί μου αφαιρεί την ατομική μου ελευθερία και με φοβίζει. Με εγκλωβίζει στο πάθος της αγάπης κι εγώ επιζητώ μόνο το πάθος του σεξ». Αυτό το πνεύμα ισχύει περίπου γενικά.

Οι γυναίκες αυτής της ηλικίας είπαν: «Επειδή γνωρίζω ότι οι σχέσεις δεν έχουν ούτε διάρκεια, ούτε πάθος, προσπαθώ να προφυλάξω τον εαυτό μου από την αρχή. Δεν δίνω περιθώρια, σκέπτομαι το άμεσο αύριο που μπορεί και τηλεφωνικώς να μου πει ο άλλος ότι χωρίζουμε. Δυσεύρετες οι διαφορετικότητες. Δεν έχω εμπιστοσύνη ούτε πιστεύω στα λόγια, λένε-ξελένε».

Εστίασα την ιστορία μου στην περίπτωση των εξαιρέσεων, απομεινάρια μιας άλλης εποχής. Η ψυχολογική ταλαιπωρία εξελίσσεται σταδιακά και η μορφή: ο ένας αγαπά και ο άλλος επιλέγει τις ευγενικές ή μη και τις χρονικές φυγές, όλο και περισσότερο παίρνουν μορφή επιδημιακής κατάστασης. Νοσεί ο συναισθηματισμός μέχρι θανάτου και δεν αξιολογείται, γιατί θεωρείται παγίδα. Ο καθένας επιβιώνει ως μονάδα. Κι αν τύχει και αγαπήσει χωρίς ανταπόκριση, το εντάσσει στο μεγάλο λάθος της ζωής του. Τότε δύσκολα συγχωρεί και ποτέ δεν το ξεχνάει.

Ευαγγελία Μισραχή