Το πέρασμα του Μισισιπή φίλευε αισθαντικά και απλόχερα μια απολαυστική διέλευση σε κάθε ταξιδευτή. Ακόμα και όταν τα τεράστια αμφίβια και τα επικίνδυνα ερπετά τις μέρες του ζευγαρώματος καιροφυλακτούσαν ακούνητα για να θυμίζουν υφάλους. Το τελευταίο ταξίδι μαζί της έγινε αφορμή να αλλάξει την αρχική του επιλογή και τη στάση ζωής.

«Στο επανιδείν, μισητέ ρεπουμπλικάνε. Ζήσε με τους αλιγάτορες, τις νέγρες και τον κόκκινο θησαυρό σου...»

Δεν απεμπόλησε από αυτήν τη φράση προσβολής τις σπουδές του στο Πρίνστον, που οριοθετούσαν μαζί με το Γέιλ και το Χάρβαρντ το λεγόμενο big three των Η.Π.Α. Απεναντίας, τον χαροποιούσε που τα κατάφερε. Δεν αγάπησε όσο έπρεπε τη νομική επιστήμη ούτε και τους συνεργάτες του στην πολυεθνική των σκανδάλων. Το αέναο ταξίδι στον εκθαμβωτικό Νότο, και μέχρι το τέλος της διαδρομής, ήταν ταυτόχρονα επιθυμία και περιπέτεια.

Αφετηρία το δεύτερο τετράγωνο της 6ης λεωφόρου πριν από το central park, στην καρδιά του Μανχάταν. Τα στελέχη του 30ού ορόφου, με θέα τον πάντα ήρεμο Χάντσον, δεν αισθάνονταν τα μεγέθη της καταστροφής. Όπως και τότε, από την εποχή του πιο βρόμικου πολέμου... Το ηλεκτρονικό στραπάτσο δεν οφειλόταν σε επίθεση από τον κυβερνοχώρο, αλλά σε σαμποτάζ από άριστο γνώστη των μυστικών του software που το γνώριζε μόνο ο ίδιος!

Στη Βαλτιμόρη κόπηκε ο γόρδιος δεσμός του σχεδίου εξόντωσης και μετουσιώθηκε σε έναν απρόσμενο έρωτα μεταξύ του θύτη και του θύματος. Ήταν μόνο η αρχή. Ήλπιζε να αντικρίσει ξανά το κρυμμένο από το θρηνητικό πέπλο πρόσωπό της, το χρώμα της πυράς των μαλλιών της και τα χείλη της να χαϊδεύουν το σαξόφωνο.

Οι δολοφονίες της Μαντλίν, του Χένρι, του βετεράνου ενόρκου, αλλά και η απόπειρα σε βάρος του είχαν ένα κοινό γνώρισμα...