Ταυτίζεσαι. Ναι, συμβαίνει καμιά φορά. Τις περισσότερες δηλαδή. Ειδικά στις μακροχρόνιες σχέσεις. Μοιράζεσαι σκέψεις, συναισθήματα, αγγίγματα, αισθήσεις, την μπουκιά, τον καφέ, το τσιγάρο σου... Και αυτές μπλέκονται μεταξύ τους... Συνδυάζονται δύο ζωές, που ξέχωρα ξεκίνησαν και ξέχωρα θα τελειώσουν...

Στη μέση όμως μπλέχτηκαν, ενώθηκαν, αγκαλιάστηκαν, κι αφομοίωσαν η μία την άλλη. Έγιναν κομμάτι, η καθεμιά της αλληνής. Και τελικά μοιράστηκαν τόσα, που θύμιζαν αντικατοπτρισμό. Όχι αντανάκλαση. Όχι ίδιες... σχεδόν...! Αυτή η διαφορά στην οπτική... το αρνητικό, η μία της άλλης, ο καθένας του αλλουνού...

Κι έτσι αρχίζεις να υπάρχεις μέσα από τη σχέση, οικειοποιούμενος κομμάτια που δε σου ανήκουν. Υποχωρείς, βάζεις τα θέλω που είχες κάποτε σε ένα συρτάρι, θυσιάζεις όνειρα και προσδοκίες, και κάνεις καινούρια, πιο θεμιτά, πιο ρεαλιστικά... Μεταμορφώνεσαι και αλλάζεις. Προσαρμόζεσαι και ταιριάζεις…

Είναι αυτό που λένε, «ο ένας συμπληρώνει τον άλλον». Και γιατί να χρειάζομαι συμπλήρωμα; Ολόκληρη είμαι. Και ολόκληρος είναι και ο άλλος. Η πρόκληση είναι να κρατήσεις αυτή την ολότητα και να την παντρέψεις με την απέναντι... Γιατί η ολότητά σου είναι εκεί, όσο κι αν την παραμερίζεις. Είναι εκεί και ελλοχεύει. Παραμονεύει να σου θυμίσει την ύπαρξή της... Πρέπει να την κρατήσεις για να παραμένεις ελεύθερος. Γιατί χωρίς ελευθερία δε ζεις, απλώς υπάρχεις. Αγεσαι και φέρεσαι με κάποιον σκοπό που δεν είναι δικός σου.

Όσο κι αν την παραμερίζεις, θα πεταχτεί μια μέρα κάτω από το χαλί και θα σε κοιτάξει κατάματα... Θα σου ζητήσει όλα όσα της στέρησες, θα απαιτήσει τα χρωστούμενα, τη θέση που της πρέπει... έτσι, που δε θα μπορείς πια να την αγνοήσεις ή να της τα αρνηθείς...