Όταν χαράζει στη Μεσόγειο
οι 'Αγγελοι της αβύσσου
μες στη θολότητα του σκότους τους
πληγώνονται απ' το φως.
Τώρα που χαράζει,
τώρα που βρήκα τη λαλιά μου
έκαψα το χθες στις νύχτες μου
και άφησα να με νανουρίζει
ο αχός της θάλασσας,
μικρές δροσοσταλίδες
κράτησα στα χέρια μου
κι ανύψωσα το βλέμμα
στα άναρχα ουράνια.
Μίλα μου, νύκτα, μίλα μου,
με ρυάκια, με ποτάμια
μες στη Μεσόγειο που καίγεται,
ίσως εξυμνήσουμε
τους νυσταγμένους ίσκιους
με φως και άστρα,
με ακτίνες φωτός του Αιώνιου
που ονειρεύονται
όσοι αγαπούνε τον Ήλιο της
τον πορφυρό...