Λέξεις που ανατριχιάζουν. Ελευθερία, Πατρίδα, Επανάσταση, Αυτοθυσία, Υπερηφάνεια, Ειλικρίνεια, Φιλοξενία, Ανιδιοτέλεια. Διαμάντια γλωσσικής αρμονίας, ευγενικά τέκνα της ανεπανάληπτης ελληνικής γλώσσας, αλλά και έννοιες που αντιστέκονται.

"Καρυάτιδες" αρχέγονου ελληνικού ήθους, χέρι χέρι με τους αέναους προγόνους, συναγωνιστές. Όλους εκείνους που "τάχθηκαν να φυλάττουν Θερμοπύλες".

Όπως ο γερο καπετάνιος, που τον τραγούδησαν οι Ηπειρωτοπούλες στα Ζάλογγα, στη Λάκκα Σούλι, στα Γιάννενα, στην Πρεμετή, το 1912, '13, '14 και ο γιος του, ο συγγραφέας, στα ίχνη του το 1940-41 στο Τομόρι της Βορείου Ηπείρου.

Όπως οι παππούδες τους, έτοιμοι και πρόθυμοι να δώσουν το έχει τους, το είναι τους, το αίμα τους, για το νέο '21, την Αντίσταση ενάντια στους νέους βαρβάρους. Και τα έδωσαν όλα, αφειδώλευτα, για την Πατρίδα, εκεί στην ορεινή περιοχή Αρτας, Βάλτου, Αγράφων. Ανδρες, θεμέλια.

Στην αρχή με τον ΕΔΕΣ, από το 1942 μέχρι το 1943 και μετά με τον ΕΛΑΣ, από το 1944 μέχρι το 1947. Αλλά βρέθηκαν, αναίτια και άνισα, να πολεμούν ενάντια στις "Ερινύες" και τις "Αρπυιες", αδελφές της Αχαριστίας, της Υποκρισίας, της Δολοπλοκίας, της Απληστίας, της Υστεροβουλίας και της Μοχθηρίας.