Ζώντας από κοντά τους αγώνες του λαού ενάντια στο φασισμό, η Ν. Αποστολοπούλου δίνει τη «συλλογική ψυχή του λαού» που δεν διαστρεβλώνεται και ξεπερνά κατά πολύ τη «διδαχή της Ιστορίας». «Στην Ιστορία που μας δίνει η Ναταλία γράφει ο Γ. Καραβίδας- ενστερνιζόμαστε ακέραιο το συλλογικό βίωμα του αγωνιζόμενου λαού. Είναι μια Ιστορία μέσα από την τέχνη, σαν είδηση από το παρελθόν».

Ποιητής, δοκιμιογράφος αλλά και δάσκαλος για εικοσιπέντε χρόνια ο Γιάννης Καραβίδας, προσεγγίζει το έργο της Ν. Αποστολοπούλου όχι μόνο από τη σκοπιά του λογοτέχνη όσο και από εκείνη του παιδαγωγού. Απευθύνεται έτσι, σε ένα κοινό πολύ πιο ευρύ από εκείνο της πεζογραφίας: σε όλους όσοι θέλουν να γνωρίσουν την πολυτάραχη Ιστορία της πατρίδας μας, όχι μέσα από τις σελίδες των σχολικών βιβλίων, αλλά έτσι όπως γράφτηκε με το αίμα ηρώων και αθώων στα πεδία των μαχών, απέναντι από τα εκτελεστικά αποσπάσματα, στα κολαστήρια της εξορίας και των φυλακών.

Βασικό σημείο αναφοράς στη μελέτη του Γ. Καραβίδα είναι η καταγραφή από τη Ν. Αποστολοπούλου των ιστορικών της εμπειριών από την αντιστασιακή δράση των γυναικών στη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου, καθώς και τα δεινά που υπέστησαν από το μετεμφυλιακό κράτος ως εξόριστες ή κρατούμενες. Η Γυναίκα Μάνα, η Γυναίκα Αδελφή, η Γυναίκα Σύντροφος, είναι οι τρεις χαρακτήρες που συνυπάρχουν στο πνεύμα και το σώμα της Γυναίκας Αγωνίστριας που μάχεται και πεθαίνει για τα ιδανικά της.