Η πολύ ενδιαφέρουσα και εμφανώς επιμελής και συστηματική αυτή μονογραφία του Νίκου Παπαχρήστου προσπαθεί να κωδικοποιήσει τα προβλήματα και τις θέσεις που έχουν υποστηριχθεί και να καταλήξει σε συμπεράσματα που συνδέουν τη συζήτηση του 2009 με τη συζήτηση του 1985, δηλαδή με τη συνέχεια της συνταγματικής ιστορίας της μεταπολίτευσης.

Πρόκειται συνεπώς για μια αξιέπαινη συμβολή σε μια συζήτηση που, ευτυχώς για τη ζωντάνια των θεσμών μας αλλά και του εγχώριου επιστημονικού λόγου, παραμένει ανοικτή. Το πιο σημαντικό ίσως στοιχείο που κομίζει η εργασία αυτή είναι πως, σε αντίθεση με την ευθεία ενασχόληση με την πολιτική, που αφομοιώνει μέσα από τη ροή των πραγμάτων τις αντιφάσεις και τις σκοπιμότητες της εκάστοτε συγκυρίας, η επιστημονική υποστήριξη πολιτικών επιλογών, όταν δεν διαθέτει διορατικότητα και ένστικτο αυτοσυντήρησης, μπορεί να οδηγήσει σε αντιφάσεις δύσκολα εξηγήσιμες με αμιγώς επιστημονική αιτιολογία. Αλλά αυτό φαίνεται ότι συμβαίνει - όχι μόνο στη χώρα μας - αρκετά συχνά, καθώς η πραγματικότητα είναι τις περισσότερες φορές πιο ευρηματική από τη θεωρία.