Αυτό που έχει, τελικά, σημασία, δεν είναι να μετράμε τον δρόμο που διανύσαμε, για να αντλούμε ικανοποίηση ή αποθάρρυνση, ματαιοδοξία ή ανυπομονησία. Αυτό που μας ζητά ο Κύριος κάθε μέρα και κάθε στιγμή είναι να αρχίζουμε να Τον υπηρετούμε, πεπεισμένοι ότι μέχρι στιγμής δεν έχουμε κάνει τίποτε. Επανεκκινούμε συνεχώς, ξεχνώντας τον διανυθέντα δρόμο και με αδιάπτωτη εμπιστοσύνη στο έλεος του Κυρίου και στη νικηφόρο δύναμη της Αναστάσεώς Του, αυτή είναι η τελειότητα προς την οποία πρέπει να τείνουμε σ αυτήν εδώ τη ζωή.

«Διότι δεν υπάρχει τέλος στην τελειότητα. Ολόκληρη η εσωτερική ζωή του χριστιανού είναι η χωρίς τέλος αυτή πορεία προς τον τόπο της καρδιάς, όπου θα βρούμε τη χαρά, τη φωτεινή εκείνη χαρά της Μεταμορφώσεως και της Αναστάσεως, την αντανάκλαση του θείου φωτός στα κατάβαθα της ψυχής μας».