«Ό,τι δεν έχουν, λοιπόν, το φαντάζονται, δαίμονες, γίγαντες, πρίγκιπες, φαντάσματα, οι δυτικοί Ιρλανδοί ζουν σε έναν κόσμο πολύ πιο πλούσιο από αυτόν του δυτικού διανοούμενου, παρόμοιο με τον γεμάτο από θεούς και ημίθεους κόσμο των αρχαίων Ελλήνων. “Μου ’χει τύχει μια φορά να δω δέκα κόκκινους δαίμονες να με απειλούν πως θα ’σφαλίσουν την ψυχή μου μέσα στον τενεκέ”, αφηγείται με απόλυτη φυσικότητα ο πατέρας του Κρίστι στην ταβέρνα και οι υπόλοιποι πελάτες τον ακούν με την ίδια συγκατάβαση όπως μια παρέα στο Παρίσι θα άκουγε τον ομιλητή να τους μιλάει για το καινούργιο μυθιστόρημα που μόλις διάβασε. Σκιάχτρα, κοράκια, νυφίτσες και βάλτη συνθέτουν ένα φυσικό σκηνικό δεισιδαιμονίας και λατρείας του μεταφυσικού. Το αλκοόλ και οι θρησκευτικές τελετές έρχονται να εμπλουτίσουν το μεταφυσικό με μια δυνατή δόση παγανισμού. Σε ποιον άλλο τόπο της Ευρώπης θα χτύπαγαν πρωί πρωί την πόρτα του δολοφόνου τέσσερις νεαρές κοπέλες για να του προσφέρουν φρέσκα αυγά και ζεστή σούπα; Στα μάτια του Σινγκ, οι κάτοικοι της Δυτικής Ιρλανδίας είναι de facto πρωταγωνιστές μιας αέναης τραγικής κωμωδίας: της ίδιας τους της καθημερινότητας, του κόπου και της απόλαυσης. Το μόνο που απέμενε, λοιπόν, σε έναν καλό συγγραφέα σαν τον Σινγκ ήταν να αποτυπώσει με ακρίβεια αυτή την ολοζώντανη θεατρική δράση που είχε κάθε μέρα μπροστά του...»