Στην πραγματικότητα, η Βερενίκη χορεύοντας δεν είχε βάρος. Λύγιζε στην ελαφρότερη πίεση. Θα έλεγες ότι ήταν η μουσική, τόσο συντονιζόταν μαζί της. Ο Αυρηλιανός φοβήθηκε ότι δεν χόρευε αρκετά καλά για εκείνην. Της το είπε. Η Βερενίκη έκλεισε τα μάτια. Και τότε, γέρνοντας επάνω της, την είδε για πρώτη φορά. Στο πρόσωπό της βασίλευε ένα χαμόγελο ύπνωσης, ακαθόριστο, εξωπραγματικό, που συνόδευε κάποια εικόνα εσωτερική. Ό,τι τραχύ, αταίριαστο υπήρχε μέσα της είχε συντηχθεί, είχε δέσει αρμονικά. Συνεπαρμένη από τη μελωδία, εγκαταλειμμένη στον καβαλιέρο της, είχε επιτέλους το αληθινό της πρόσωπο, το παιδικό της στόμα, και την έκφραση, πώς να το πω, ευτυχισμένου πόνου. Ο Αυρηλιανός επανέλαβε μέσα του ότι δεν είχε ακόμη δει ποτέ αυτή τη γυναίκα που τώρα εμφανιζόταν. Κατάλαβε ότι εκείνο που του την έκρυβε ήταν τα μάτια της. Όταν τα είχε κλείσει, δεν είχε τίποτα πια να την προστατεύει, είχε φανερωθεί αυτή η ίδια. Τα ξανάνοιξε, πιο μαύρα από ποτέ, πιο ζώα από ό,τι τα θυμόταν ο Αυρηλιανός.

Μέσα από τη ματιά του αστού πρωταγωνιστή του, ενός στοχαστικού σαραντάρη που δεν συνήλθε ποτέ από τις εμπειρίες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, το μυθιστόρημα αυτό σκηνοθετεί μια λησμονημένη και ιδιαίτερη γενιά του μεσοπολέμου, μια γενιά χωρίς καθορισμένη ταυτότητα. Η δράση εκτυλίσσεται με φόντο την εκρηκτική και οργιώδη δεκαετία του 1920, όπου παρελαύνουν εμβληματικές μορφές, όπως ο Πικάσο και οι ντανταϊστές της Πλας Πιγκάλ, ο Κοκτώ, κέντρα διασκέδασης αλλά και επιδεικτικοί περίπατοι στο δάσος της Βουλώνης.

Παρόλες τις ανόητες καταστάσεις και συμπεριφορές που τον περιστοιχίζουν, ο Αυρηλιανός παρασύρεται από έναν βασανιστικό και ανέφικτο έρωτα για τη Βερενίκη, μια νεαρή παντρεμένη επαρχιώτισσα η οποία διψάει για το «απόλυτο».

Με σπάνιο σασπένς, που δεν εξαντλείται στις 800 περίπου σελίδες του, ο Αυρηλιανός ενός άγνωστου στην Ελλάδα Αραγκόν κερδίζει τους αναγνώστες και δικαιολογεί την κατάταξή του στα καλύτερα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα.