Μέσα στο πυκνό σκοτάδι αντήχησε ένα κλάμα μωρού κι έκανε τη Μελανία να πεταχτεί από το κρεβάτι. «Το παιδί μου!» αναφώνησε με σιγουριά και σηκώθηκε να το αναζητήσει. Τα χέρια της, τεντωμένα τώρα, έσκιζαν το σκοτάδι που την εμπόδιζε, ακολουθώντας το κλάμα του μωρού που ακουγόταν σαν αντίλαλος σ’ ένα άδειο σπίτι. «Τώρα, μωρό μου... Η μανούλα έρχεται..» τα λόγια της ειπώθηκαν πιο πολύ σαν παρηγοριά προς τον εαυτό της, παρά προς το μωρό που αναζητούσε. «Έρχομαι, Σωτήρη μου... Εδώ είμαι...» τα βήματά της ασταμάτητα και στάσιμα συνάμα. Κανονικά θα έπρεπε να είχε διανύσει ήδη τον όροφο από τη μια άκρη στην άλλη, όμως ακόμα δεν είχε συναντήσει καμιά πόρτα ή τοίχο στον δρόμο της. Ακόμα και ο ήχος από το κλάμα του μωρού παρέμενε στην ίδια ένταση, καθώς το πλησίαζε, δίχως να μειώσει έστω και λίγο τη μεταξύ τους απόσταση. Αρχισε να νιώθει μετέωρη στο πηχτό σκοτάδι όπου βρισκόταν, καθώς δάκρυα απελπισίας συνόδευαν τη σπασμένη φωνή της. «Σωτήρη, αγόρι μου... Εδώ είναι η μανούλα... Εδώ είμαι, πασάκα μου...»

Όταν όλα μοιάζουν σαν κακόγουστη φάρσα, η Αγάπη βάζει στόχο ν’ ανακαλύψει την αλήθεια. Είναι όντως η Αγάπη ή μήπως τελικά είναι η Μελανία; Έχει όντως χάσει τον γιο της ή μήπως τελικά δεν τον είχε ποτέ; Ένας άγνωστος άνδρας καλείται να παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή της και να τη βοηθήσει στις απαντήσεις που αναζητά. Θ’ αντέξει όμως να μάθει την αλήθεια;