Το βιβλίο ασχολείται με ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον θέμα: το θέμα των ζωνών εθνικής δικαιοδοσίας στο Δίκαιο της Θάλασσας σε σχέση με την Ελλάδα. Ως ζώνες εθνικής δικαιοδοσίας, όπου η χώρα μας έχει τη δυνατότητα να νομοθετεί και να επιβάλει τη νομοθεσία της νοούνται τα εσωτερικά ύδατα. Δηλαδή η αιγιαλίτιδα ζώνη, τα Στενά διεθνούς ναυσιπλοϊας, η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και η ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα.

Στις δυο πρώτες ζώνες η Ελλάδα έχει κυριαρχία, αντίστοιχη με την κυριαρχία του εδάφους ξηράς (αν και στην αιγιαλίτιδα ζώνη η κυριαρχία μειώνεται, λόγω της αβλαβούς διέλευσης των πλοίων τρίτων κρατών), ενώ στις υπόλοιπες ζώνες έχει λειτουργική δικαιοδοσία. Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το Διεθνές Δίκαιο για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα προβλέπει μια ρύθμιση που ορίζει ότι σε περίπτωση θαλάσσιας στενότητας, εκεί δηλαδή που το παράκτιο κράτος βρίσκεται αντικείμενο με ένα άλλο θαλάσσιο κράτος, και η απόσταση μεταξύ των ακτών τους είναι μικρότερη από τα 400 ν.μ. (δηλ. 200 ν.μ. για κάθε κράτος), τότε η οριοθέτηση γίνεται με συμφωνία των δυο κρατών.

Έως ότου επιτευχθεί αυτή η συμφωνία τα δυο κράτη δεν έχουν δικαίωμα στην ΑΟΖ και στην υφαλοκρηπίδα, αλλά απλά διεκδικήσεις στα σχετικά θαλάσσια τμήματα.
Τέλος, το έργο διανθίζεται με ένα συμπληρωματικό κεφάλαιο για την αποστρατιωτικοποίηση, την οποία η Τουρκία συνδέει, εσφαλμένα, με την κυριαρχία των ελληνικών νησιών.