Οι μάρτυρες είναι αναμφίβολα ένα από τα πλέον σημαντικά αποδεικτικά μέσα. Στην παρούσα εργασία επιχειρείται η ανάλυση ορισμένων σημαντικών ζητημάτων της μαρτυρικής απόδειξης στην ποινική δίκη, τα οποία διαχρονικά εμφανίζουν θεωρητικό ενδιαφέρον και μεγάλη πρακτική σπουδαιότητα. Προς τον σκοπό αυτό καταβλήθηκε ιδιαίτερη προσπάθεια συλλογής και παράθεσης του μεγαλύτερου μέρους της σχετικής νομολογίας.

Μετά τις εισαγωγικές παρατηρήσεις, ακολουθεί λεπτομερής παρουσίαση της θέσης του ΕΔΔΑ ως προς την εφαρμογή της διάταξης του άρθρου 6 παρ. 3 στοιχ. δ ΕΣΔΑ μέσα από την πλούσια νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Στη συνέχεια εξετάζεται το πολύ σημαντικό ζήτημα της ικανότητας προς μαρτυρία συγκεκριμένων προσώπων, όπως -μεταξύ άλλων- των αναφερομένων στο άρθρο 211 ΚΠΔ, του agent provocateur και των ενεργούντων ειδικές ανακριτικές πράξεις. Ιδιαίτερης σημασίας είναι και το καθήκον εμφάνισης ενώπιον του αρμοδίου δικαιοδοτικού οργάνου που βαρύνει τους μάρτυρες, καθώς και οι προβλεπόμενες σε διατάξεις του κώδικα ποινικής δικονομίας και ειδικών ποινικών νόμων εξαιρέσεις αυτού.

Ειδική αναφορά γίνεται στους ανήλικους μάρτυρες, στα θύματα εμπορίας ανθρώπων και σωματεμπορίας, στους προστατευόμενους μάρτυρες, καθώς και στην προβλεπόμενη στο γερμανικό ποινικό δικονομικό δίκαιο προστασία των μαρτύρων. Ένα ακόμη σημαντικό ζήτημα, που εξετάζεται στη παρούσα μελέτη, είναι η κλήτευση και η γνωστοποίηση των ουσιωδών μαρτύρων, καθώς και η παράλειψη του ποινικού δικαστηρίου να εξετάζει προτεινόμενους μάρτυρες υπεράσπισης.

Τέλος, αναλύεται η προβλεπόμενη σε ειδικές δικονομικές διατάξεις προκαταβολική εξέταση μαρτύρων με αδυναμία εμφάνισης ενώπιον του αρμοδίου ποινικού δικαστηρίου και η δυνατότητα ή μη επέκτασης της εν λόγω ρύθμισης σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μη υπόχρεων προς εμφάνιση μαρτύρων.