Το κοινό στοιχείο που μοιράζονται το Ζεν και η τέχνη του τσαγιού είναι η διαρκής προσπάθεια απλοποίησης. Η απάλειψη του περιττού επιτυγχάνεται από το Ζεν μέσω της διαισθητικής κατανόησης της έσχατης πραγματικότητας και από την τέχνη του τσαγιού, με τον τρόπο ζωής που αντιπροσωπεύεται από το τελετουργικό σερβιρίσματος του τσαγιού στην λιτή αίθουσα.

Σε μια τέτοια Ζεν-ατμόσφαιρα, το τσάι είναι ένα "βότανο" της αληθινής Φύσης που βυθίζεται στο νερό της γης και δημιουργεί ένα γιατρικό για τον νου που έχει δεθεί στο πλαστό και το εφήμερο. Έτσι είναι δυνατόν με την απάληψη του περιττού και το άδειασμα του νου να πετύχει κανείς την αταραξία του Ζεν.

Η τέχνη του τσαγιού είναι η αισθητική της αδρής λιτότητας του Ζεν που στοχεύει στο να αφαιρέσει όλο το επίπλαστο περιτύλιγμα, που επινόησε ο ανθρώπινος νους, οδηγώντας μας στην καρδιά της ύπαρξης.