Ορφανός από μητέρα και διωγμένος από τον πατέρα του ο Ζαμπόρ μεγαλώνει σ’ ένα χωριό της Αλγερίας με τη γεροντοκόρη θεία του και τον παππού του, που έχει χάσει τη μιλιά του. Είναι ένα παιδί μοναχικό, εντελώς διαφορετικό από τα άλλα. Ζει στην άκρη του χωριού, στις παρυφές της ερήμου. Τις μέρες κοιμάται, τις νύχτες περιπλανιέται και καταφεύγει στη συντροφιά των μυθιστορημάτων μιας σκονισμένης βιβλιοθήκης, τα οποία δίνουν νόημα στην ύπαρξή του. Πράγματι, πολύ σύντομα θα ανακαλύψει πως διαθέτει ένα ιδιαίτερο χάρισμα: όταν γράφει, ο θάνατος απομακρύνεται και όποιος συμπεριλαμβάνεται στις φράσεις των γραπτών του κερδίζει χρόνο ζωής. Κάποιο βράδυ, ένας από τους ετεροθαλείς αδελφούς του έρχεται να του χτυπήσει την πόρτα: ο πατέρας τους είναι στα τελευταία του και ο Ζαμπόρ είναι ο μόνος που μπορεί να καθυστερήσει το μοιραίο τέλος. Όμως για ποιους λόγους να θέλει ο Ζαμπόρ να παρατείνει τις μέρες ενός ανθρώπου από τον οποίο δεν εισέπραξε ποτέ αγάπη;

Σαν μια νέα και απαράμιλλη Σεχραζάτ, ο Ζαμπόρ γλιτώνει από το κενό σώζοντας τους δικούς του μέσω της ύψιστης δύναμης της γραφής και της εικονοκλαστικής αλήθειας του φανταστικού. Μύθος, παραβολή αλλά και χειμαρρώδης εξομολόγηση ταυτόχρονα, το Ζαμπόρ ή Oι ψαλμοί, το δεύτερο βιβλίο του Αλγερινού συγγραφέα που ξεχώρισε με το Μερσώ, ο άλλος ξένος, είναι ένας ύμνος στη θαυματουργό δύναμη της λογοτεχνίας, που μεταμορφώνει την προσευχή σε ερώτηση.