ΔΟΚΙΜΙΑ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ

«Περιφέρει το βλέμμα του γύρω ο άνθρωπος και αισθάνεται δέος. Ατενίζει το ατελεύτητο κυανό της θάλασσας και τον κατακλύζει το θαύμα. Στρέφει το βλέμμα στον εαυτό του, αυτός κέντρο του θαύματος. Τόση αισθητική πλησμονή το υπάρχειν και αυτός πυρήνας και μέτοχος! Τόσο ακατάληπτο μυστήριο! Τόσο αδιείσδυτο βάθος και αυτός μόνος μέτοχος στο εγκόσμιο θαύμα. Τόση μυστική εύνοια! Ιριδίζει το φως. Διαυγής ο ουράνιος θόλος. Ανάκουστοι ψίθυροι. Ευώδης αύρα στον αέρα. Γονατίζει και προσεύχεται. Δοξολογεί το μέγα μυστήριο. Αναπέμπει κουφιστικό αναστεναγμό. Ευχαριστεί τους ουρανούς. Ευλογεί την αιώνια ζωή, το αισθητικό Όλον. Μακαρίζει τους γονείς του που τον έφεραν στο φως. Που τον εγκατέστησαν στο κέντρο του θαύματος...»