Το βάπτισμα ήταν και είναι η θύρα από την οποία εισοδεύει ο άνθρωπος στη Θεία Ευχαριστία. Και όπως κάθε θύρα είναι ενσωματωμένη και μέρος του οικοδομήματος και της οικίας, έτσι και το βάπτισμα δεν είναι κάτι ξεχωριστό, αλλά μέρος της Θείας Ευχαριστίας. Εάν μέσα από αυτή την προοπτική ερμηνευθεί η φράση: «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται» (Μαρκ. 16, 16), τότε γίνεται κατανοητό ότι σώζεται, όχι απλά εκείνος που θα βαπτισθεί -άλλωστε τι νόημα θα είχε να βρεθεί πρόσκαιρα και προσωρινά κάποιος στη θύρα- αλλά να εισέλθει στην οικία, δηλαδή εκείνος που δια της θύρας εισέρχεται στο χώρο. Κατά τον ίδιο τρόπο και εκείνος που βαπτίζεται, εισέρχεται στη Θεία Ευχαριστία. Ίσως η καλύτερη ερμηνεία του «βαπτισθείς», να αποδιδόταν με το: «ο λειτουργηθείς», εκείνος που συμμετέχει στη Θεία Ευχαριστία, εκείνος που έχει περάσει πλέον τη θύρα της βαπτίσεως.

Ο Χριστός προέτρεψε τον Θωμά να μην γίνεται άπιστος, αλλά πιστός. Τελικά ποια είναι η απιστία του Θωμά; Ο Θωμάς την πρώτη Κυριακή απουσίαζε από την λειτουργική σύναξη. Μήπως τελικά η απιστία είναι ότι δεν προσήλθε στην πρώτη Θεία Λειτουργία; Μήπως επειδή έμεινε αλειτούργητος; Ενδεχομένως η φράση του Χριστού: «μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός» (Ιω. 20, 28), τελικά να σημαίνει, μην απέχεις από την κυριακάτικη λατρευτική σύναξη, μην απουσιάζεις από τη Θεία Ευχαριστία, μη γίνεσαι αλειτούργητος, αλλά λειτουργημένος. Αυτό συνέβη τη δεύτερη Κυριακή μετά την Ανάσταση. Έκτοτε, κάθε Κυριακή είναι Πάσχα, είναι Ανάσταση, είναι μεταναστάσιμη συνάντηση με τον Αναστάντα Χριστό. Κάθε Κυριακή τελείται η Θεία Λειτουργία και κάθε Κυριακή κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Σε αυτή την εβδομαδιαία σύναξη στην οποία είναι παρών ο Χριστός, ο κάθε βαπτισμένος να μην απουσιάζει. Οφείλει να είναι παρών, για να είναι πιστός. «Μη γίνου άπιστος», δηλαδή αλειτούργητος, «αλλά πιστός», δηλαδή λειτουργημένος.