Από τα πρώτα κιόλας βήματα του Χοροθεάτρου Οκτάνα, ο ιδρυτής του Κωνσταντίνος Ρήγος επέδειξε ιδιαίτερη ευαισθησία στις μουσικές επιλογές που επένδυαν τις εκάστοτε δημιουργίες του. Ζούμε σε μια εποχή -και μάλιστα πολύ πριν από το 1990, όταν και ιδρύθηκε η Οκτάνα- που οι απανταχού χορογράφοι, ιδιαίτερα οι "πτωχότεροι", ανατρέχουν συνήθως σε ήδη υπάρχουσες ηχογραφήσεις για τις μελωδίες και τις ρυθμολογίες που ταιριάζουν στα οράματά τους ή που νομίζουν ότι ταιριάζουν. Έντεχνη μουσική, μπαρόκ, κλασική, ρομαντική, μοντέρνα, σύγχρονη, μινιμαλιστική, έθνικ, ροκ και ποπ γειτνιάζουν και συνευρίσκονται σε συχνά απαράδεκτες -όχι μόνο αισθητικά αλλά και ακουστικά- μείξεις.

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος φάνηκε εξαρχής να διαθέτει μια ιδιαίτερα ελιτίστικη και εκλεκτική αίσθηση στις επιλογές του, μια τόλμη -μέχρι θράσους- στις ρηξικέλευθες προτάσεις του και ένα πολύ "μουσικό αυτί". Η κορυφαία χορωδιακή σύνθεση του 20ού αιώνα "Οι Γάμοι" του Στραβίνσκυ υπήρξε αποκαλυπτική στον κατακερματισμό της από τον νεαρό ακόμα τότε χορογράφο. Ακατανόητες παρλάτες και παραδοσιακά χορωδιακά τραγούδια, όλα στα ρωσικά, παρεισέφρυσαν χωρίς να πληγώσουν καθόλου το υπέροχο πρωτότυπο και συνταίριαξαν με τη χορογραφική ροή. Ποιος θα τολμούσε σήμερα να πειραματιστεί με μια άλλη κορυφαία και δυσκολότατη χορευτική παρτιτούρα όπως αυτή του μπαλέτου "Δάφνις και Χλόη" του Ραβέλ; Πολλοί "μεγάλοι" του αιώνα που έφυγε δοκίμασαν και τα μπαλέτα των περισσοτέρων απέτυχαν. Ο Ρήγος τόλμησε και η τόλμη του βραβεύτηκε με μια πρωτοφανή επιτυχία, αλλά και το κρατικό βραβείο.