Αυτό το βιβλίο περιέχει δύο κείμενα που απλώς εναλλάσσονται θα μπορούσε να νομίσει κανείς ότι δεν έχουν σχεδόν τίποτα κοινό, όμως είναι απολύτως αλληλένδετα, σαν να μην μπορούσε κανένα από τα δύο να υπάρξει μόνο του, σαν και μόνο απ΄ τη συνάντησή τους, μόνο απ΄ αυτό το μακρινό φως που ρίχνει το ένα στο άλλο, μόνο έτσι μπορούσε ν΄ αποκαλυφθεί κάτι που δεν λέγεται απερίφραστα στο ένα, κάτι που δεν λέγεται απερίφραστα στο άλλο, παρά μόνο στην εύθραυστη διασταύρωσή τους.

Το ένα απ΄ αυτά τα κείμενα ανήκει καθ΄ ολοκληρίαν στο φανταστικό: είναι ένα μυθιστόρημα περιπετειών, η αυθαίρετη, αλλά λεπτομερειακή, ανασύσταση μιας παιδικής φαντασίωσης γύρω από μια πολιτεία που διαπνέεται από τον ολυμπισμό. Το άλλο κείμενο είναι αυτοβιογραφικό: η αποσπασματική αφήγηση της ζωής ενός παιδιού στη διάρκεια του πολέμου, μια αφήγηση φτωχή σε ανδραγαθήματα και αναμνήσεις, φτιαγμένη από σκόρπια σπαράγματα, απουσίες, λήθη, αμφιβολίες, εικασίες, ανέκδοτα. Το παράπλευρο μυθιστόρημα περιπετειών, όμως, έχει κάτι μεγαλειώδες, ίσως και ύποπτο γιατί ξεκινάει ν΄ αφηγείται μια ιστορία, και ξαφνικά, πετάγεται σε μιαν άλλη: σ΄ αυτή τη διακοπή συνεχείας, σ΄ αυτή τη ρήξη που αναστέλλει την αφήγηση εν αναμονή κανείς δεν ξέρει τίνος πράγματος, βρίσκεται η αφετηρία απ΄ όπου ορμήθηκε αυτό το βιβλίο, αυτά τα αποσιωπητικά απ΄ όπου κρέμονται τα κομμένα νήματα της παιδικής ηλικίας και το υφάδι της γραφής.