Τρία θραυσματικά πορτραίτα γυναικών που συγκροτούν μια συγκλονιστική σύνθεση με επίκεντρο την τραγωδία του έρωτα. Η ειρωνεία του αφηγητή που υπονομεύει ριζικά το αντρικό βλέμμα, η διαρκής παράθεση των πολύπλοκων εικόνων του φυσικού και κοινωνικού κόσμου, τα ίχνη που αφήνει κάθε ιστορία στην επόμενη, ο αριστοτεχνικός χειρισμός της αμφισημίας, των μεταφορών και των συμβόλων, καθιστούν το έργο του Μούζιλ ένα από τα σημαντικότερα έργα του ευρωπαϊκού μοντερνισμού.

«Το σώμα του ένιωθε παράξενα κουρασμένο, σαν ένα παγωμένο πρόσωπο που διαλύεται από ένα χαμόγελο. Πάντα πίστευε ότι ζούσε στην πραγματικότητα, αλλά υπήρχε άραγε κάτι πιο εξωπραγματικό από το γεγονός ότι ένας άνθρωπος ήταν για εκείνον κάτι διαφορετικό απ’ όλους τους άλλους ανθρώπους; Ότι ανάμεσα στα αμέτρητα σώματα υπήρχε ένα από το οποίο εξαρτιόταν η εσωτερική του ύπαρξη σχεδόν όσο και από το δικό του σώμα; Που η πείνα και η κούραση, η ακοή και η όρασή του ήταν συνδεδεμένες με τις δικές του αισθήσεις;»