ΦΥΣΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Η σύγχρονη ζωή καθορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις μεθόδους που ακολουθεί το σύστημα γνώσης που λέγεται επιστήμη. Η παρουσία της είναι τόσο έντονη στο σημερινό ανθρώπινο βίο, που κατά κανόνα προκαλεί αμφίθυμα αισθήματα. Συνήθως, δημιουργεί δέος, ως πηγή παντοδυναμίας και παντογνωσίας, αλλά για τους ίδιους ακριβώς λόγους προξενεί επιφυλάξεις και καχυποψίες.

Οι θεράποντες της Θεολογίας θεωρούν το έργο τους ως μια διαρκή σχοινοβασία. Καθώς αντίστοιχες ακροβασίες μπορούν να εντοπιστούν και εντός της επιστημονικής διαδικασίας (λ.χ. μεταξύ της κριτικής και της πίστης, του επιμέρους και του καθόλου, της αλήθειας και της κατανόησής της, της απομάγευσης και της αναμάγευσης), πιστεύουμε ότι ο μεταξύ τους διάλογος θα καταστεί αμοιβαία επωφελής. Ευελπιστούμε δε, ότι η αποφατική οδός προς τη γνώση και ο ουσιαστικός ανθρωποκεντρισμός της χριστιανικής παράδοσης έχουν τη δική τους θέση στη μετοχή της αλήθειας και στην προαγωγή της ανθρωπιάς μας.

Η μέγιστη προσφορά του επιστημονικού μαθήματος είναι η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, πρώτιστα και κυρίως απέναντι στην ίδια την επιστήμη. Πιστεύουμε ωστόσο, ότι στον πυρήνα του επιστημονικού έργου μπορεί να δει κανείς ευδιάκριτα διδάγματα ταπείνωσης και ήθους, μεγεθών που αφορούν επίσης το περιεχόμενο του χριστιανικού λόγου. Έντιμες αναθεωρήσεις, αποδοχή σφαλμάτων, ανιδιοτελείς προθέσεις προσφοράς και απόσυρση του εαυτού χάριν της αλήθειας και του συνόλου, συμπληρώνουν ιδανικά το εγχείρημα της ανακάλυψης των "μυστικών" του κάλλους της δημιουργίας. Μπορεί βέβαια τα παραπάνω να συνυπάρχουν με πάθη, μικρότητες και εγωκεντρικές φιλοδοξίες, αλλά αυτά είναι φαινόμενα που αναδύονται σε κάθε κοινωνία.

Στο έργο μας επιχειρούμε ακριβώς τέτοιου είδους τομές στην περιπέτεια των επιστημονικών ανακαλύψεων. Οι ασυμβατότητες με το θεολογικό λόγο αλλά και οι συμπτώσεις μαζί του, που αναδύονται, επιχειρούν ακριβώς να φωτίσουν τη γοητεία του επιστημονικού εγχειρήματος.