«Δεν είναι δύσκολο για έναν έμπειρο χειριστή της γλώσσας να περιγράψει έναν τόπο -εικόνες, χρώματα, ορίζοντες, μυρωδιές, καθημερινά φυσικά θαύματα-, ακόμα και όταν αυτός ο τόπος συγγενεύει ελάχιστα με την προσωπική του κουλτούρα. Το δύσκολο για κείνον είναι να ανασυγκροτήσει και να εκφράσει την ιδιαίτερη ζωή, τη μεταφυσική διάσταση του εν λόγω τόπου, επειδή για το εγχείρημα χρειάζεται κάτι παραπάνω από λέξεις: όχι μόνο γνήσιο συναισθηματικό υλικό, αλλά και άνοιγμα στο υπερβατικό (υπεραισθητό), δηλαδή την πλήρη παράδοση του ποιητή στον Λόγο.

Ο Αρμάντο Ρομέρο, όπως πριν από αυτόν ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Γκάτσος, τείνει ευήκοον ους στους ήχους και τους ρυθμούς ενός πολιτισμού, ο οποίος συνολικά εξέφρασε τον ίδιο τον ερωτικό Λόγο, την αέναη δημιουργική πνοή του Ενός. Κι έτσι, βαθιά ερωτευμένος ο ίδιος (με μια χώρα, με μια φύση, με μια πνευματική παράδοση, με ένα όραμα - που σωματοποιείται και σε μια συγκεκριμένη γυναίκα), μπορεί να θεάται τη μυστηριακή ζωή του ελληνικού τοπίου, ως ποιητής-δημιουργός και ενεργός συμμέτοχος στον μυστικισμό του φωτός».

(Από το επίμετρο της ποιήτριας Κλεοπάτρας Λυμπέρη)