Eλευθερία

Δεν είμαι εγώ μαλαματένιο άτι
η τρίχα μου δεν γυάλιζε ποτέ
ούτε σε μονοπάτια ανθισμένα ποτέ βοσκούσα
ούτε σε γιαλούς όμορφα κυματιστούς
ποτέ μου κάλπαζα
Είμαι βουνού παιδί, γεννήθηκα μια νύχτα αφέγγαρη,
στην πίσσα, στο σκοτάδι
δίπλα σε λύκων σύναξη
κι ανάμεσα σε οπλές θυμωμένων προγόνων.
Δεν θα φορέσω ποτέ σαμάρι, σέλα, καπίστρι
κανείς ποτέ δεν θα με σιμώσει τόσο.
το που γέρνει η χαίτη μου
μόνο ο βοριάς ορίζει
και που η καρδιά μου χαίρεται, σκιρτά, πτερώνει
κανείς ποτέ δεν έμαθε,
γιατί η καρδιά μου είναι σε ερτζιανά
που ακούν τα βράχια, οι πηγές, οι ομίχλες
και το ξεψυχισμένο ρυάκι του στερνού μαγιάτικου χιονιά.
Μπορείτε να με ζωγραφίζετε, να με φωτογραφίζετε
γύψινο ή πέτρινο άγαλμα να με κάνετε στα σαλόνια.
Μπορείτε να με βάζετε σε σημαίες, σαλόνια
και πεζόδρομους με σέλφι
Όμως, έτσι, αυθεντικό
Με λερωμένη τρίχα, μπερδεψιές μεντελικές χρωμάτων
με βλέμμα θολό και τρομαγμένο
πεινασμένο ενίοτε, διψασμένο ίσως
μπόι φτωχό, καλύτερα και με προσωρινά
κουτσό το πίσω δεξιά πόδι.
Κουτσό από λύκου σαλτάρισμα
μια νύχτα αποκριάς, που εσείς γλεντούσατε την άνοιξη
και γω γλεντούσα τον θάνατο,
σπάζοντας σαγόνια λύκων.
Τι με κοιτάς ακόμη...
οι σκλάβοι , οι από την γέννα σκλάβοι
μιλάνε την γλώσσα των αφεντικών τους
και η δική μου γλώσσα είναι αδούλωτη
γιατί τα βράχια, τα βρύα και το
ξεψυχισμένο ρυάκι του στερνού μαγιάτικου χιονιά
δεν μιλάνε, ουρλιάζουν
και τους ακούνε μόνο
οι μαθημένοι στο ούτε, στο όχι, στο δεν.