Ανασυνθέτοντας πολύ από το λίγο της συγκαιρινής διαβίωσης που προκλητικά ονομάζουμε ζωή, η Ρούλα Μίχου-Κοσκινά μέσα από στιγμιότυπα της ζωής τεσσάρων ζευγαριών ανασκαλεύει πινελιές μιας αμφισβητούμενης πραγματικότητας που σέρνεται επιδεικτικά σε πεντάρια, εξάρια, μονοκατοικίες, ενώ επιθυμεί ενδόμυχα να επιστρέψει στο τριαράκι της νιότης της. Προαγωγές ανδρών γιάπις, απαγωγές γυναικείων ονείρων, συναγωγές φίλων, μπλέκονται με φυσικότητα και χιούμορ σε ένα γαϊτανάκι γεγονότων με γάμους, παιδιά, ερωμένες, comme il faut ευτυχία και ένα ασφυκτικό κενό. Το ΔΝΤ συγκρίνεται με το ΤΝΤ και ο ψυχικός θάνατος με το γύρισμα της πλάτης στην άσβεστη φλόγα των μύχιων πόθων. Η Ειρήνη, η Αλκμήνη, η Εύα, η Στέλλα, ο Χρήστος και οι άλλοι ήρωες έχουν σάρκα και οστά, μιλούν σαν τον καθένα μας, ακόμη και μέσα από τις σιωπές τους, στροβιλίζονται στην τρέλα μιας εποχής που αντιφάσκει, αυτοπυροβολείται και αυτοαναιρείται χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι η ίδια είναι ένα φάντασμα, ότι έχει ήδη φτάσει στην κάτω πόλη.
«Γιατί ήρθαμε, στην κάτω πόλη. Πως είμαστε σίγουροι ότι αυτοί στην πάνω πόλη είναι φαντάσματα. Γιατί ο Θεός μας τους καταράστηκε να γίνουν φαντάσματα. Γιατί ο Θεός μας δεν είναι Θεός για όλους... Έκαψαν τις τράπεζές μας, βύθισαν τα όνειρά μας, ούρλιαζαν για τις περικοπές στις συντάξεις τους...»

Με ευαισθησία, φαντασία και ρεαλιστικό λυρισμό, η συγγραφέας μας δροσίζει με τη φρεσκάδα μιας γραφής ευγενικής και αιχμηρής συνάμα.