Για πρώτη φορά, οφείλουμε να μελετήσουμε όχι μόνο έναν πολιτισμό που έχει εξαφανιστεί, αλλά τη μελλοντική παρακμή της ίδιας μας της κοινωνίας. Από την ιστορική έρευνα, περάσαμε στην πρόβλεψη. Μπροστά στην τρέχουσα κατάρρευση, δεν είναι δυνατόν να κάνουμε ένα βήμα πίσω, σε αντίθεση με κάθε κατάρρευση που έλαβε χώρα στο παρελθόν. Η κατάρρευση μπορεί να εγγραφεί στο νήμα του ιστορικού χρόνου, πράγμα που βοηθά στην ερμηνεία της. Αυτό είναι αδύνατον στην περίπτωση της τρέχουσας κατάρρευσης, που μας υποχρεώνει να προβούμε σε εικασίες ως προς το μέλλον. Καθώς επίκειται, δεν μπορούμε να βασιστούμε σε τίποτε άλλο εκτός από τη διαίσθησή μας και σε προπομπούς -σίγουρα πάντα πιο ορατούς- μιας γενικής δυσλειτουργίας.