Η θεϊκή αρχή της ενότητας ήταν πάντα αυτή της εσωτερικής αλληλεξάρτησης. Η πιο τέλεια εσωτερική έκφραση έχει επιτευχθεί από τον άνθρωπο στο ίδιο του το σώμα. Αλλά το πιο σημαντικό από όλα είναι το γεγονός ότι ο άνθρωπος επιτυγχάνει την ολοκλήρωσή του έξω από το φυσικό του σύστημα. Όταν απομονώνεται, χάνει τον εαυτό του, ενώ βρίσκει τον μεγαλύτερο και πιο αληθινό Εαυτό στην ευρύτερη ανθρώπινη σχέση του: το σώμα του γεννιέται και πεθαίνει, αλλά η πολυπρόσωπη ανθρώπινη φύση του είναι αθάνατη. Με αυτό το ιδανικό της ενότητας συνειδητοποιεί την αιωνιότητα της ζωής του και το απεριόριστο της αγάπης του.

Ο μεγαλύτερος πλούτος του πολιτισμού επιτεύχθηκε επειδή ακολουθούσε την καθοδήγηση του ενστίκτου του στην ασταμάτητη περιπέτεια της ατέλειωτης Προόδου. Η επίτευξη της αλήθειας του πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τις ανάγκες του και η πραγμάτωση του εαυτού του εκτείνεται πέρα από τα όρια του ατομικού συμφέροντος. Αυτό αποδεικνύει την δική του απειροσύνη και καθιστά αληθινή την θρησκεία του μέσω της δικής του εκδήλωσης στην αλήθεια και στην αγαθότητα. Μόνο για τον άνθρωπο μπορεί να υπάρξει θρησκεία, επειδή η εξέλιξή του ανάγεται από την αποτελεσματικό-τητα της φύσης, στην τελείωση του πνεύματος.