Η ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗ

Ο Αλκιβιάδης, απέναντι στον Σωκράτη, έκανε μια απόπειρα αποπλάνησης, θέλησε να τον μετατρέψει, και με τον πιο δηλωμένο τρόπο, σε εργαλείο, υποταγμένο σε τι; -στο αντικείμενο της επιθυμίας του, της δικής του, του Αλκιβιάδη, το οποίο είναι άγαλμα, το καλό αντικείμενο.

Και θα μπορούσα να προσθέσω: πώς, εμείς, αναλυτές, να μην αναγνωρίσουμε περί τίνος πρόκειται; Έχει ειπωθεί με ξεκάθαρο τρόπο - το καλό αντικείμενο το έχει ο Σωκράτης στην κοιλιά του. Ο Σωκράτης δεν είναι πλέον εδώ παρά το περίβλημα αυτού που αποτελεί το αντικείμενο της επιθυμίας.

Για να τονίσει ξεκάθαρα ότι δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά το περίβλημα αυτό, ο Αλκιβιάδης θέλησε να δείξει πως ο Σωκράτης είναι, σε σχέση με τον ίδιο, ο δούλος της επιθυμίας, πως ο Σωκράτης είναι υποταγμένος σε εκείνον μέσω της επιθυμίας. Την επιθυμία του Σωκράτη, ενώ του ήταν γνωστή, θέλησε να την δει να εκδηλώνεται με το σημάδι της, για να ξέρει ότι ο άλλος, αντικείμενο, άγαλμα, βρισκόταν στο έλεός του.

‘Όμως είναι ακριβώς το γεγονός ότι απέτυχε σε αυτήν του την προσπάθεια που γεμίζει τον Αλκιβιάδη ντροπή και προσδίδει στην εξομολόγησή του τόση βαρύτητα. ... Μπροστά στα μάτια όλων αποκαλύπτεται με το ιδιαίτερο γνώρισμά του το πιο σκανδαλώδες μυστικό, το ύστατο κίνητρο της επιθυμίας, που αναγκαζόμαστε πάντοτε να συγκαλύπτουμε, λίγο ή πολύ, στον έρωτα - στόχος του είναι η πτώση του ’λλου, Α, σε άλλον, α.