Το βιβλίο διερευνά τη σχέση ιστορίας και κινηματογράφου, με σημείο αναφοράς το Προσφυγικό στις διάφορες πτυχές του (πολιτικοί πρόσφυγες, εσωτερικοί πρόσφυγες, Μικρασιάτες, Πόντιοι, Έλληνες της Κωνσταντινούπολης), όπως αυτό οπτικοποιείται στην ελληνική κινηματογραφική παραγωγή κατά τη Μεταπολεμική περίοδο μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα, επιχειρώντας μία καταγραφή και παρουσίαση των ταινιών μυθοπλασίας που αναφέ-ρονται στο θέμα των προσφύγων. Ο κινηματογράφος είναι μέσο που απεικονίζει και αναπαριστά την ιστορία αλλά παράγει και ιστορική γνώση. Ως φορέας της Δημόσιας Ιστορίας διαμορφώνει ιστορική συνείδηση σε ευρύ μέρος της κοινής γνώμης.

Η μελέτη προσεγγίζει το Προσφυγικό παρουσιάζοντας τις ταινίες που αναφέρονται σε αυτό, τους τρόπους με τους οποίους το παρελθόν ανασυγκροτείται σε αυτές και διαχέεται στον δημόσιο χώρο. Αναζητά τη σχέση τους με την ιστορική πραγματικότητα και τη συμβολή τους στη συλλογική μνήμη. Η ιδιαίτερη δυναμική του κινηματογράφου προσφέρει στο κοινό εμπειρίες και συναισθήματα, βιώματα, ερμηνείες σε σχέση με την ιστορία, συμβάλλει στην πρόσληψη του παρελθόντος. Όμως, είναι αναγκαία η διάκριση της ιδιαίτερης οπτικής του σκηνοθέτη/παραγωγού, της ιστορικής αλήθειας και της κινηματογραφικής εκδοχής.