ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ, ΤΕΛΙΚΑ, ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ;

Όλοι μας έχουμε σπάσει ένα ποτήρι, κάποια στιγμή. Mπορεί όμως να καυχηθεί κανείς πως έχει δει θραύσματα να συνενώνονται για να φτιάξουν ένα ποτήρι; Προφανώς όχι, γιατί είναι αδύνατον. ?στόσο, αυτό ακριβώς κάνει το σύμπαν εδώ και 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Το κλειδί για τούτο το παράδοξο φαινόμενο είναι ο κομβικός ρόλος του φωτός στην ιστορία του σύμπαντος. Αν η ύλη οργανώθηκε σε γαλαξίες, αστέρες και πλανήτες, αυτό έγινε χάρη στο φως, που είναι ταυτόχρονα ο αφηγητής της ιστορίας του σύμπαντος, αλλά και ο πρωταγωνιστής της. «Το σύμπαν δεν έχει καμιά υποχρέωση να είναι ωραίο, κι όμως είναι», έχει γράψει ο γάλλος ακαδημαϊκός Φρανσουά Τσενγκ. Αραγε, θα μπορούσε το σύμπαν να μην είναι όμορφο ή, τουλάχιστον, να μην είναι διαρθρωμένο σε περίπλοκες, μοναδικές μορφές; Και, εν τέλει, έχει το σύμπαν κάποιο νόημα και ακολουθεί συγκεκριμένη κατεύθυνση, όπως το νερό σε μια βουνοπλαγιά, που ρέει πάντοτε από τα ψηλά στα χαμηλά;

Ο Νταβίντ Ελμπάζ μάς παρασύρει σε μια άκρως πρωτότυπη, αλλά απόλυτα εύλογη εξιστόρηση της πορείας του σύμπαντος, σε μια αφήγηση που εμπλουτίζεται από λογοτεχνικές και φιλοσοφικές αναφορές. Από τα πρώτα άτομα μέχρι τους αστέρες, τους γαλαξίες και τους ζωντανούς οργανισμούς, η ύλη οργανώνεται πάντοτε προς ολοένα και πιο σύνθετες μορφές, με καταλύτη πάντα το φως. Το σύμπαν δεν πορεύεται σε κάθε περίπτωση προς τη μέγιστη αταξία…