'''Ακου, αγάπη μου, και να το θυμάσαι για πάντα'', της είπε ο Οδυσσέας κοιτάζοντάς την στα μάτια και με ύφος παρόμοιο με αυτό που έπαιρνε στη δουλειά του. "’ννα, αυτή είναι η ουσία της ζωής και του πεπρωμένου που τόσο πιστεύεις, αυτή η έκπληξη που σου επιφυλάσσει. Σήμερα είσαι ευτυχισμένη, μα ξαφνικά μπορεί να γίνει κάτι αύριο και να σε κάνει να κλάψεις πολύ, να νιώθεις λύπη ενώ μέχρι πριν λίγο χαιρόσουν, και εκεί που λυπάσαι να χτυπήσει το τηλέφωνο και να ακούσεις κάτι που θα σου μετατρέψει πάλι τη λύπη σου σε χαρά. Αυτή είναι η ουσία, ’ννα. Θα δεις όνειρά σου να πραγματοποιούνται και άλλα να γκρεμίζονται σαν χάρτινοι πύργοι. Ακόμα και αν θεωρείς πως κάποιοι τα έχουν όλα, δεν ξέρεις τι κρύβουν βαθιά μέσα τους στην ψυχή, που είναι και αυτή που πληγώνεται πιο πολύ. Γι' αυτό, καρδιά μου, μην αγχώνεσαι, πάλεψε όσο μπορείς για τη ζωή σου και τα όνειρά σου και άσε τη συνέχειά τους στο πεπρωμένο. Αυτό έχει γραφτεί και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει, να το θυμάσαι για ό,τι θα έρθει, Αννιώ''.