Σκέφτομαι τον άνθρωπο να έρχεται στον κόσμο σαν ένα φαντασιακό αστέρι. Αλλοτε κάπου ψηλά, άλλοτε σε κάποιο βυθό. Αν το αστέρι αυτό λάβει φροντίδα, αγάπη, στοργή απ τη στιγμή που γεννιέται, θα εξελιχθεί σε άστρο δυνατό, αυτόφωτο. Αν εγκαταλειφθεί στην τύχη του χωρίς εφόδια, στην προσπάθειά του να βρει τον δρόμο του, ίσως διασπαστεί σε περισσότερα άστρα. Ενδέχεται τη στιγμή μιας τέτοιας διάσπασης να διαφύγουν και αρκετοί μετεωρίτες, που στην πορεία και την πτώση τους θα επιφέρουν τραυματισμούς. Το διασπασμένο πλέον αστέρι θα αγωνιστεί να επιβιώσει. Ίσως σταθεί τυχερό στην πορεία της ζωής του και συναντήσει ξανά τα κομμάτια του, γεμάτα διαφορετικές εμπειρίες το καθένα, και καταφέρει να ξαναγίνει ακέραιο άστρο. Αν όμως είχε λάβει από την αρχή αγάπη, όλοι αυτοί οι τραυματικοί διαχωρισμοί θα είχαν αποφευχθεί.