«Ελάτε, η ώρα περνά, σε λίγο δε θαχωμε πια καιρό. Τότε εγένετο φως, και η Αγγελική εφώναξε:

«Είναι ήδη πολύ αργά....Βλέπετε πολύ καλά πως δεν μπορώ να σας ακολουθήσω. Υπήρχε άλλοτε μέσα μου, μια ερωτευμένη και μια εγωίστρια που θα έριχνε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό σας για να την απομακρύνετε από δω. Αλλά... μ’ άλλαξαν, δεν βρίσκω πια τον εαυτό μου... Δεν ακούτε λοιπόν ότι όλα εδώ μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο, μου φωνάζουν να μείνω; Και η χαρά μου, έγινε υπακοή...»

Δεν ήταν παρά ένα όνειρο που έσβησε αφού δημιούργησε μιαν αυταπάτη. Το παν δεν είναι παρά όνειρο. Και στο κατακόρυφο της ευτυχίας η αγγελική μορφή είχε εξαφανιστεί στη μικρή πνοή ενός φιλιού.