Η μέρα ξεκινά και η μικρή Ναυσικά, ένα κορίτσι που αγαπά την περιπέτεια, βλέπει να περνά έξω απ το παράθυρό της ένας λιλιπούτειος μελένιος λουκουμάς. Χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφασίζει γεμάτη περιέργεια να τον ακολουθήσει. Και τότε όλα αρχίζουν... Σήμερα το πρωί, όπως κάθε πρωί, ξύπνησα από τα παιχνιδιάρικα χτυπήματα των ηλιαχτίδων στο παράθυρό μου. Ανοιξα τα μάτια μου, τεντώθηκα καλά καλά (όπως μου χει μάθει ο μαύρος γάτος μου, που είναι εξπέρ σ αυτό), σηκώθηκα από το κρεβάτι μ ένα σάλτο ολυμπιακών επιδόσεων κι άνοιξα το παράθυρο να μπει ο ήλιος. Την ώρα που έπαιζα με τις μικρές φωτεινές ηλιαχτίδες κι απολάμβανα την ασταμάτητη επίθεση απ τα μικρά ζεστά φιλάκια τους στο πρόσωπό μου, τι βλέπω; Έναν μικρό, μικρούτσικο και ολοστρόγγυλο λουκουμά να τρέχει χαχανίζοντας στον δρόμο. «Βρε τον μπαγασάκο, πώς κατάφερε και το σκασε απ το τηγάνι;» σκέφτηκα κι έσκυψα να τον δω καλύτερα. Μα εκείνος έτρεχε κι όλο έτρεχε, κι εγώ έσκυβα κι όλο έσκυβα, ώσπου ένα δυνατό... «μπαμ!» ακούστηκε και βρέθηκα ξαπλωμένη φαρδιά πλατιά στην αυλή να κοιτάζω το παράθυρό μου, με μια γλάστρα φορεμένη καπέλο στο κεφάλι μου.