Τα κουπιά έσπασαν. Τα βήματα στέρεψαν. Ο χάρτης έφτασε στην τελευταία του σελίδα. Οι κινήσεις είχαν εξαντληθεί και δεν έμενε παρά μόνο μία. Ο λαθρεπιβάτης δίχως άλλη επιλογή έσφιξε στη χούφτα του όλα τα άλφα της στέρησης και έσπρωξε τη μοίρα του στο κενό της ιστορίας που ο ίδιος έγραψε. Καθώς έπεφτε, η τριβή με τη λύτρωση έβαζε στα ρούχα του φωτιά αφήνοντας πίσω μια φωτεινή γραμμή από τις λέξεις που δεν πρόλαβε να πει. Η πτώση δεν κράτησε ούτε δυο αράδες και το ταξίδι τέλειωσε πάνω στο νοτισμένο χώμα της θλίψης. Εκεί τον περίμενε ένας λιγνός άντρας με ένα μακρύ μούσι και όμορφα αχνά μάτια που κάποτε ήταν οδηγός λεωφορείου. Ο άντρας, που στον τόπο του τον αποκαλούσαν Νατζιχεβάν, τον περίμενε εδώ και αιώνες κρατώντας στα χέρια ένα μικρό σκονισμένο βιβλίο γεμάτο ονόματα, όνειρα και κατάρες. Ο λαθρεπιβάτης το πήρε δίχως δισταγμό κι έψαξε το όνομά του. Το βρήκε καρφωμένο μ’ ένα δαμασκηνό μαχαίρι στη σελίδα που φύτρωνε ο μανδραγόρας. Καθώς αποκοιμήθηκε, το όνομά του αιμορραγούσε ακόμα μέσα στο όνειρο ενός αυτόχειρα...
Συνεχίζεται