Το έργο αποτελεί την πρώτη μονογραφία για το έγκλημα της καταδολίευσης δανειστών. Μέσα από τη συνθετική θεώρηση των αστικής φύσεως παραμέτρων γίνεται μια διεξοδική ερμηνεία του εγκλήματος του άρθρου 397 ΠΚ, ώστε να καλύπτεται η κυρωτική διάσταση του εγκλήματος σε συνάρτηση με την αστική ρύθμιση της διάρρηξης της καταδολιευτικής δικαιοπραξίας (άρθρα 939 επ. ΑΚ). Στα πλαίσια της αντιμετώπισης δικονομικών ζητημάτων στη δίκη για καταδολίευση δανειστών προσεγγίζονται περιπτώσεις αναιρετικού ελέγχου της δικαιοδοτικής κρίσης και εντοπίζονται ειδικότερα θέματα που χρήζουν ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας στη δικονομική μεταχείριση του εγκλήματος.

Στις δικονομικές πτυχές αντιμετωπίζονται και ζητήματα νομιμοποίησης του δανειστή, ως πολιτικώς ενάγοντα στην ποινική δίκη με βάση το «αστικό κριτήριο» της πολιτικής αγωγής, μέσα από τα οποία αναδεικνύεται η στενή διασύνδεση της ποινικής ρύθμισης με την αστική διάρρηξη της καταδολιευτικής δικαιοπραξίας, ακολουθώντας μια συγκριτική αξιολόγηση της νομολογιακής αντιμετώπισης των πολιτικών και ποινικών δικαστηρίων.

Η ερμηνευτική προσέγγιση του εγκλήματος επιχειρείται κατά τρόπο που πέρα από τη δογματική συνεισφορά του να αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο για το νομικό της πράξης και το δικαστή.