Είκοσι δύο χρόνια μετά την υιοθέτηση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (Montego Bay, 1982), το βιβλίο αυτό, καρπός συλλογικής εργασίας, έρχεται να αποτιμήσει τις επιδράσεις που η θεμελιώδης αυτή συνθήκη έχει προκαλέσει στις διεθνείς έννομες σχέσεις της Ελλάδας σε σχέση με τις περιβάλλουσες θάλασσές της. Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι οι επιδράσεις αυτές δεν είναι καταλυτικές, τουλάχιστον όσον αφορά καθεστωτικές τροποποιήσεις στις ελληνικές θάλασσες, ούτε ριζοσπαστικές σε σχέση με την εσωτερική νομοθεσία που «πραγματώνει» τις επιταγές της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, σύμβασης, η οποία, από καιρό τώρα, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής έννομης τάξης, με αυξημένη μάλιστα -σύμφωνα με το Σύνταγμα- τυπική ισχύ.

Από την άλλη, όμως, μεριά, παρά τα περιορισμένα αποτελέσματα στη νομοθετική δραστηριότητα, η Σύμβαση αποτελεί πια το «ευαγγέλιο» πάνω στο οποίο στηρίζονται όλες οι ελληνικές θέσεις για το Δίκαιο της Θάλασσας. Οποτεδήποτε ένα θέμα ανακύπτει αναφορικά με τα ελληνικά δικαιώματα, ιδιαίτερα στο Αιγαίο, οι ελληνικές αρχές, η ελληνική επιστήμη, αλλά και, φυσικά, τα μέσα ενημέρωσης, αναφέρονται στα καθεστώτα που ρυθμίζει η σύμβαση, στη βάση των επιταγών που εκείνη προσδιορίζει. Η αιγιαλίτιδα ζώνη των 12 ν.μ., η υφαλοκρηπίδα κι η μέθοδος οριοθέτησής της, ακόμα κι η δυνατότητα δημιουργίας μιας αποκλειστικής οικονομικής ζώνης στις θάλασσες που μας περιβάλλουν, βρίσκονται σταθερά στο προσκήνιο του διαλόγου μας και καθορίζουν τις ελληνικές θέσεις απέναντι στις διεκδικήσεις γειτονικών χωρών.