«Στην ελευθερία της σκέψης αντιτίθεται ο πολιτικός εξαναγκασμός. Ομολογουμένως λέμε ότι, ενώ μια ανώτερη βία μπορεί να μας στερήσει την ελευθερία να μιλάμε ή να γράφουμε, σίγουρα δεν μπορεί να μας στερήσει την ελευθερία να σκεφτόμαστε. Αλλά πόσο πολύ και πόσο σωστά θα μπορούσαμε να σκεφτόμαστε, αν δεν σκεφτόμασταν, ούτως ειπείν, από κοινού με άλλους, στους οποίους γνωστοποιούμε τα εννοήματά μας και αυτοί σε μας τα δικά τους! ’ρα μπορεί κανείς κάλλιστα να πει ότι εκείνη η εξωτερική βία, που αφαιρεί από τους ανθρώπους την ελευθερία να γνωστοποιούν δημόσια τις βαθύτερες σκέψεις τους (Gedanken), τους αφαιρεί και την ελευθερία να σκέπτονται τον μοναδικό θησαυρό, που μας απομένει ανάμεσα στα βάρη του κοινωνικο-πολιτικού βίου και που μόνος αυτός μπορεί να μας προσφέρει ακόμη και ένα μέσο για να υπερνικήσουμε όλα τα δεινά αυτής της κατάστασης».