Οι Τούρκοι είναι ένας λαός που πάντοτε κυβερνούσε (εξουσίαζε) άλλους λαούς και ποτέ δεν κυβερνήθηκε (εξουσιάστηκε) από άλλους. Σε αυτό οφείλεται η υπερηφάνεια αλλά και η αλαζονεία τους. Αυτό το υπερτονισμένο εθνικιστικό συναίσθημά τους είχε πολλαπλασιαστεί, όταν κινδύνεψαν να χάσουν την πατρίδα τους, κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την κατάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Στα χρονικά της Παγκόσμιας Ιστορίας, δεν υπήρξε άλλη επέκταση αυτοκρατορίας, που να πρόσθεσε τόσα λίγα και να αφαίρεσε τόσα πολλά στον Παγκόσμιο Πολιτισμό. Ήταν μια συνεχής επιδρομή αιώνων, που πρόσφερε μόνο καταστροφές, πόνο και αίμα. Το χειρότερο είναι ότι, έσπειρε το μίσος και την διχόνοια στο μέλλον των λαών που κατέκτησε (ιδίως στην περιοχή των Βαλκανίων), που παραμένει αθεράπευτο ως τις μέρες μας με συνεχείς διενέξεις. Το μίσος αυτό εκμεταλλεύονται από τότε οι μεγάλες δυνάμεις, για να περάσουν τους σχεδιασμούς που κάνουν για να ωφεληθούν οι ίδιες, αδιαφορώντας για την ειρήνη και την ευημερία των περιοχών αυτών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Σήμερα η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας βασίζεται σε τρεις κανόνες: α) να είσαι με το μέρος του πιο ισχυρού για να περάσεις μέσω αυτού τα σχέδιά σου, β) να είσαι με το μέρος εκείνου που θα υποστεί τις λιγότερες απώλειες σε μια διαμάχη και γ) όταν δεν περνούν τα σχέδιά σου μέσω του ισχυρότερου (π.χ. ΗΠΑ) να τον εκβιάζεις ώστε να κάνει υποχωρήσεις. Σ’ αυτό το τελευταίο η Τουρκία έχει κάνει μεγάλες προόδους βρίσκοντας έναν «δεύτερο ισχυρό» (π.χ. Ρωσία, χωρίς να αποκλείεται στο μέλλον αυτός να είναι η Κίνα – ήδη κάνει βήματα προς τα εκεί). Είναι αυτό που ο απλός κόσμος αποκαλεί «ανατολίτικο παζάρι» και που έχει σαν βασική του αρχή το «βάλε στο τραπέζι όσο περισσότερα μπορείς, για να πάρεις κάτι». Αυτήν την αρχή συνοδεύουν και άλλα «προτερήματα» της τουρκικής εθνικιστικής πολιτικής, όπως είναι η διαμόρφωση της κοινής γνώμης στο εσωτερικό και το εξωτερικό, το «ρίχνε άδεια για να πιάσεις γεμάτα», η δημιουργία τετελεσμένων, οι απειλές κ.ά. Πολλοί παρομοιάζουν αυτό το «παιχνίδι» μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου ισχυρού σαν «πάτημα σε δυο βάρκες», εννοώντας ότι αυτός που «κουνάει την βάρκα» δηλαδή είναι μέσα στο «παιχνίδι» μπορεί να χάσει την ισορροπία του και να πέσει στο νερό. Το πόσο θα κρατήσει αυτή την ισορροπία εξαρτάται από την ικανότητά του να την διατηρεί, τον κόπο του να βρίσκεται σ’ αυτή τη θέση και τις ανάγκες και την σταθερότητα που έχουν οι δυο βάρκες (οι δυο ισχυροί παίκτες).