Το βιβλίο Θεωρία, μεθοδολογία και ερευνητικές υποδομές στις κοινωνικές επιστήμες δίνει έμφαση στην περιγραφή των επιλογών και των κριτηρίων με βάση τα οποία συγκροτείται η μεθοδολογία σε μια εμπειρική έρευνα και αναφέρεται συστηματικά στις σχέσεις ανάμεσα στην επιστημολογία, τη μεθοδολογία και την κοινωνική θεωρία. Δίνει επίσης ιδιαίτερη έμφαση στη διαδικασία της εννοιολόγησης, η οποία αποτελεί το κατεξοχήν πεδίο σύζευξης της θεωρίας με τις μεθόδους και η οποία παρουσιάζεται συνήθως ελλειπτικά στα περισσότερα βιβλία μεθοδολογίας. Αυτό, κατά τη γνώμη του συγγραφέα, μας εμποδίζει να αντιληφθούμε τη μεθοδολογία ως ένα ενιαίο, σχετικά αυτόνομο από τη θεωρία, πεδίο και να πάψουμε να αναφερόμαστε σε δύο, ασύμβατες μεταξύ τους, ποσοτικές και ποιοτικές μεθοδολογικές προσεγγίσεις.

Ο συγγραφέας εξετάζει τη σχέση της μεθοδολογίας με την ανάπτυξη ερευνητικών υποδομών και αναφέρεται στις μεθοδολογικές αλλαγές που αυτή συνεπάγεται. Η υπάρχουσα μεθοδολογία αναπτύχθηκε λαμβάνοντας υπόψη της τις πρακτικές δυνατότητες καταγραφής και ανάλυσης της εποχής της. Η θεαματική ανάπτυξη των Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνίας τα τελευταία χρόνια μετέβαλε δραστικά τις δυνατότητες αλλά και τις ανάγκες της έρευνας και επέτρεψε την ανάπτυξη ερευνητικών υποδομών για τις κοινωνικές επιστήμες και αναμένεται να προκαλέσει αλλαγές στο μεθοδολογικό υπόδειγμα πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε μέχρι σήμερα η μεθοδολογία.

Δεν πρόκειται ένα απλοποιημένο εισαγωγικό εγχειρίδιο με έμφαση στις μεθόδους αλλά ένα κείμενο αναφοράς για το μεθοδολογικό σχεδιασμό στο οποίο ο φοιτητής θα ανατρέχει καθ' όλη τη διάρκεια των σπουδών του προπτυχιακών και μεταπτυχιακών. Με το βιβλίο αυτό οι φοιτητές θα έρθουν σε επαφή με τις μεθόδους, όμως ο στόχος δεν είναι να τις γνωρίσουν με κάθε λεπτομέρεια. Αντίθετα θα τους βοηθήσει να καταλάβουν πως οι μέθοδοι σχετίζονται με τις επιστημολογικές και οντολογικές επιλογές με βάση τις οποίες σχεδιάζεται η μεθοδολογία και επιχειρείται η λύση ενός προβλήματος. Θα καταλάβουν ότι καμία μέθοδος δεν είναι a priori καλύτερη η χειρότερη από μια άλλη αλλά ότι μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο κατάλληλη για την επίλυση ενός προβλήματος. Ο φοιτητής δεν εμβαθύνει στις λεπτομέρειες των μεθόδων αλλά προετοιμάζεται να δει τη μεγάλη εικόνα. Να καταλάβει τη σχέση των μεθόδων με την επιστημολογία και την κοινωνική θεωρία, να αντιληφθεί κάτω από ποιες προϋποθέσεις κάποιες μέθοδοι, ανεξάρτητα αν είναι ποσοτικές ή ποιοτικές, μπορούν να συνδυαστούν για να συγκροτήσουν μια ενιαία μεθοδολογία.

Διαφοροποιείται από τα περισσότερα βιβλία μεθοδολογίας επιλέγοντας ως αντικείμενο του το σχεδιασμό της μεθοδολογίας συνολικά και όχι την περιγραφή των επί μέρους μεθόδων, κάτι που ο σύγχρονος φοιτητής είναι ευκολότερο να εντοπίσει σε πολλά άλλα βιβλία. Αυτό μαζί με την συσχέτιση της μεθοδολογίας με τη θεωρία, την επιστημολογία και την ανάπτυξη ερευνητικών υποδομών αποτελούν και τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα του.