Η παρούσα μελέτη αποτελεί την προσωπική μου πρόταση πάνω στο θέατρο του Θεόδωρου Τερζόπουλου, πρόταση που στηρίζεται στην πεποίθηση ότι ο σκηνοθέτης, μέσω των παραστάσεών του, υπηρετεί κατεξοχήν το υπερπολιτισμικό θέατρο. Τούτο σημαίνει ότι πρόκειται για έναν σκηνοθέτη στο μεταίχμιο ή, καλύτερα, στο κατώφλι, σημείο από το οποίο μπορεί να βλέπει ταυτόχρονα το εντός και το εκτός, ώστε με την κάθε του κίνηση, να διαβαίνει αμφίδρομα το κατώφλι, διαρρηγνύοντας τα όρια, τα σύνορα, τις διαφορές και τις διαφορετικότητες.

Υπό αυτή την οπτική, η μελέτη εξετάζει, μέσω των παραστάσεών του, τον άδηλο διάλογο του Τερζόπουλου με την ευρωπαϊκή ή ανατολική καλλιτεχνική δημιουργία, την λαϊκή τέχνη, τις φιλοσοφικές ή κοσμολογικές θεωρήσεις, αλλά και την «πρωτόγονη» σκέψη, διαμορφώνοντας τελικά το παλίμψηστο που συνιστά η εκάστοτε παραστασιακή δημιουργία του.

Μεταφυσικός στη δομή δεν παύει να είναι συμπεριληπτικός στην ουσία, καθώς στις παραστάσεις τους υφέρπουν έντεχνα μετουσιωμένες οι έμφυλες ταυτότητες, το ατομικό και συλλογικό τραύμα, η διαπραγμάτευση του πένθους, οι πολιτισμικές-κοινωνικές συγκρούσεις κ.ά.