Η δεύτερη εικοσαετία της Θεατρικής Ομάδας Σάμου μοιάζει ποτάμι που κυλά ασταμάτητα, πότε ήρεμο και πότε ορμητικό, μα που πάντα βρίσκει τον δρόμο του προς τη θάλασσα της συλλογικής μας μνήμης. Κάθε παράσταση ήταν μια σταγόνα που έλαμψε για λίγο κάτω από το φως της στιγμής, πριν ενωθεί με το μεγάλο ρεύμα της ιστορίας μας. Είναι οι στιγμές που η σκηνή και η πλατεία συνομιλούν σιωπηλά. Είναι οι στιγμές που φωτίζουν μια φευγαλέα αλήθεια, αφήνοντας πίσω τους έναν απόηχο που δεν περιγράφεται παρά μόνο βιώνεται.

Σαράντα χρόνια μετά το πρώτο μας βήμα, αυτός ο δεύτερος τόμος, που αφορά την εικοσαετία 2005 - 2025, δεν είναι απλώς μια καταγραφή? είναι ο καθρέφτης που κρατάμε απέναντι στον χρόνο, προσπαθώντας να συλλάβουμε το είδωλο της δημιουργίας μας. Μέσα από φωτογραφίες, αφίσες και κείμενα, σαν αρχαιολόγοι της δικής μας ιστορίας, ανασκάπτουμε όλα όσα μας όρισαν: τη χαρά της έμπνευσης, τη συντροφικότητα που ανθίζει στα παρασκήνια και στις πρόβες, τις αναζητήσεις για το τι σημαίνει θέατρο σε ένα νησί σαν τη Σάμο, αλλά και τις καταιγίδες των διαφωνιών, τις σιωπές της κούρασης, τις φλόγες του πάθους, τις φιλίες που δέθηκαν σφιχτά και που πυροδότησαν νέες ιστορίες. Όλα αυτά υφαίνουν το ύφασμα της θεατρικής μας ζωής.

Στις σελίδες αυτού του λευκώματος, θα βρείτε επίσης κείμενα που εμπνεύστηκαν από το θέατρο, από τις παραστάσεις μας, από τη ζωή. Στραφήκαμε σε συντρόφους του θεάτρου, ανθρώπους που περπάτησαν δίπλα μας ή μας συνόδεψαν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο στο ταξίδι μας, φωτίζοντας με τη δική τους ματιά τη διαδρομή μας. Τα λόγια τους πυξίδες που βοηθούν να προσανατολιστούμε στο χάρτη αυτών των είκοσι ετών.

Οι παραστάσεις μας παρουσιάζονται με τις αντίστοιχες ενδεικτικές φωτογραφίες, τις αφίσες και τους συντελεστές, σαν σελίδες παλιού βιβλίου που ξεφυλλίζεται με προσοχή. Από το 2005 και μετά, οι ρόλοι μας αποτυπώνονται πιο καθαρά, μα η ουσία του θεάτρου παραμένει σαν τον άνεμο: δεν φυλακίζεται σε λέξεις ή τίτλους. Τα κείμενα από τα προγράμματα, γραμμένα με την ψυχή της ομάδας, έγιναν φάροι, δείχνοντας όχι μόνο τι παρουσιάσαμε, αλλά και πώς οραματιστήκαμε τη σχέση μας με το κοινό.